Prettige Feestdagen!!!

Vandaag nog eens naar ROH gebeld om te horen hoe het met ons dossier gesteld is.
Dat ligt voorlopig nog op de ambassade. Deze sluit wel niet tijdens de kerstvakantie, dus het is zo goed als zeker dat ons dossier begin januari naar Ethiopië zal vertrekken.
Zij zijn er redelijk gerust in dat wij dan zeer snel een toewijzing mogen verwachten. Je moet dus aan ons niet vragen wat wij wensen voor het nieuwe jaar, dat is overduidelijk lijkt mij.
De laatste kerst en nieuw met ons drie.
2007 zal een jaar worden met veel nieuwe en vergane feestdagen want volgend jaar zal ons gezin er helemaal anders uitzien. Een klein pagadderke erbij. Eentje meer om cadeautjes voor te kopen en eentje meer om de kerstboom te versieren. Sinterklaas zal terug op bezoek komen (Rachel is ondertussen 16 dus dat was toch alweer een tijdje geleden) en wie weet komt met Pasen de paashaas al langs? Ik zal in alle geval voor het eerst moederkesdag kunnen vieren!

Volgend week heb ik een aantal dagen vakantie. De moment om mijn batterijen eens goed op te laden en om de banden met de familie nog eens extra aan te halen.

ROH heeft ondertussen ook voor een kerstgeschenk gezorgd voor de toekomstige adoptie-ouders en een laatste update van de wachtlijst gepubliceerd op het net. Wij zijn van onze eeuwige 32ste plaats eindelijk opgeschoven naar nummerke 26. 't Maak natuurlijk voor ons allemaal niet veel uit omdat wij in de praktijk op de 2de plaats staan. Laat de toewijzingen nu maar komen!

Aan iedereen "Prettige Feestdagen!" en aan de andere adoptieouders in spé "Veel succes! Dat jullie bengels hier allemaal zo snel mogelijk en zo gezond mogelijk mogen toekomen!"

Joris en Nathalie

Spannend!!!!

Vandaag kon ik mijn nieuwsgierigheid echt niet meer bedwingen en heb ik toch nog maar eens een telefoontje gepleegd naar Ray of Hope.
Daar wisten zij mij te zeggen dat ons dossier klaar ligt bij hen om volgende week te bezorgen aan de ambassade en het ministerie van Buitenlandse Zaken voor de 'laatste' stempels.
't Is wel niet zeker of dat nog dit jaar in orde gaat komen, want ja hoor, iedereen neemt een pauze tijdens de kerstvakantie. Vroeger waren de vakanties iets om naar uit te kijken, in ons adoptiedossier zijn het spijtig genoeg telkens weer spelbrekers! 't Is weer mijn groot ongeduld dat spreekt!
In alle geval als het allemaal een beetje meezit zal begin januari ons dossier in Ethiopië liggen te blinken en mogen wij eindelijk een telefoontje verwachten.
Ik ben ondertussen al aan het neuzen in de catalogus van de IKEA, maar ik heb moeten beloven aan Joris dat wij voorlopig niets ondernemen totdat wij een toewijziging op zak hebben.
'k Zal dus nog eventjes op mijn tanden moeten bijten!

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

U hebt nog ? wachtenden voor u....

U hebt nog 1 (één, one, uno) wachtenden voor u!!!!
Dat was het antwoord dat ik vanochtend kreeg van Inge van Ray of Hope.
Wij kunnen het amper geloven!
Eigenlijk staan wij fysiek op plaats 32, maar in de praktijk hebben wij nog slechts 9 wachtenden voor ons voor één babytje. Maar maar voor slechts één van die wachtenden voor ons mag het een jongetje zijn!
Dus als het ook voor ons een jongetje mag zijn staan wij op de 2de plaats!!!
Moest ik haar in levende lijve gezien hebben zou ik haar plat genepen hebben denk ik.
Ik heb even tijd nodig gehad om te bekomen, ook Joris wist even niet goed wat zeggen.
Eindelijk begint er een lichtje te verschijnen aan het einde van de tunnel.
't Zal een zoontje worden. Wat een fantastisch gevoel zeg!
Inge wist ons verder nog te zeggen dat ons dossier binnen twee weken ongeveer naar Ethiopië zal vertrekken en dat wij vanaf dan een toewijzing mogen verwachten.
Dat dat nog dit jaar zou zijn is volgens haar zeer twijfelachtig maar niet uitgesloten.
Zij is er wel van overtuigd dat wij in februari '07 ten laatste een toewijzing zouden mogen verwachten.
Zo'n opkikkerend nieuws konden wij echt wel gebruiken. Want sedert wij ons dossier hebben binnengegeven is het wachten echt vreselijk lastig geworden.

De Trein der Traagheid versus TGV

Vandaag moest ik even in mijn arm knijpen.
Is het echt waar!??
Er staat een nieuwe wachtlijst op het internet!!!!
Mijn maag in een dubbele knoop, den trak over heel mijn lijf.
Het document meteen geopend en gezocht. Waar staan wij toch?
En ja hoor! Daar staan wij dan, op ons eeuwig plaatsje 32....
Er zijn wel een aantal toewijzingen gebeurd, wat onze effectieve plaats terugbrengt op 10.
Wij zijn deze maand dan toch 2 plaatsjes opgeschoven.
Plots viel mijn oog op iets heel anders... bijna iedereen voor ons heeft als voorkeur "meisje" opgegeven.
Voor ons maakt het helemaal niet uit, dus wij hebben geen voorkeur op gegeven en het mag het dus gerust ook een jongetje zijn. Als ik met die wetenschap begin te tellen zouden wij .... hou u vast ... op de 3de plaats staan als er een jongetje zou worden opgegeven voor adoptie!!!!!
Morgen toch maar eens naar Ray of Hope bellen voor alle zekerheid voor ik hier te hard van stapel begin te lopen. Ik weet wel dat wij dit jaar geen toewijzing meer moeten verwachten. Ons dossier ligt namelijk nog steeds stof te vangen tot wij eindelijk aan de beurt zullen zijn.
Maar los van dat alles zou het hier wel eens van een boemeltrein in een TGV kunnen veranderen.

Zusje uit een ver land (II)

Eén van de koppels die samen met ons de vormingscursus doorlopen hebben vertrekken vandaag naar Ethiopië om hun dochter te gaan ophalen.
Het weekt heel wat gevoelens los. Ik begin mij al voor te stellen hoe het voor ons zal zijn wanneer wij eindelijk het vliegtuig op kunnen stappen. Het begint overal te kriebelen. Normaal gezien zou het immers voor ons ook niet zo lang meer mogen duren. Wij hopen te kunnen afreizen ergens in de buurt van april of mei 2007. Maar ondertussen hebben wij natuurlijk nog geen toewijzing ontvangen.
Ik heb vandaag nog eens in het fotoboek zitten snuisteren van een aantal koppels die al geadopteerd hebben. Ik wordt zo vreselijk nieuwsgierig! Zal het een jongen of een meisje zijn? Zal het rond of lang zijn? Zal het een speelvogel of een klein filosoofje zijn? Zal het een knuffelaar zijn? Zal het gezond zijn? Zullen wij er meteen verliefd op zijn? Zal ik mij meteen "mama" voelen? Zullen wij bang zijn of zal alles heel vetrouwd en voorbestemd aanvoelen? Zal het zich goed voelen bij ons? Gaan er nog onverwacht dingen mislopen met ons dossier? Om zot van te worden dus!
Wij tellen de dagen af tot wij eindelijk een toewijzing zullen hebben. Dan wordt er toch een klein tipje van de sluier gelicht.
Ik ben heel erg blij dat voor onze vrienden de laatste dagen zijn in gegaan van alle onzekerheid. Zij zullen eindelijk hun schattig dochtertje in hun armen kunnen houden.

Heel veel succes Bert, Sabine, de 3 musketiers en de kleine prinses!
Zusje uit een ver land

Bompa Van Bergen

Vandaag is mijn bompa overleden.
Mijn mama en zijn oudste zuster hebben heel de nacht aan zijn ziekbed gezeten totdat hij zich uiteindelijk overgegeven heeft. Hij was al een paar maanden erg ziek en heeft heel veel pijn gehad. Het lijden voor hem is nu voorbij. Voor ons begint het verdriet en het gemis.
Hij was heel erg nieuwsgierig naar "ons kindje van ver" en wij hadden hem maar wat graag voorgesteld aan zijn donker achterkleinkind.

Slaap zacht lieve bompa.

32 (bis)

Sinds kort staat er een nieuwe wachtlijst op de site van Ray of Hope en ja hoor wij zijn... niet opgeschoven. Er zijn wel een aantal toewijzingen gebeurd waardoor wij in de praktijk drie plaatsen opgeschoven zijn van 15 naar 12. 't Gaat niet echt vooruit daar. En wij die hadden gehoopt nog dit jaar een toewijzing te krijgen... 't zal dus niet mogen zijn.
Vandaag eens gebeld naar Ray of Hope met de vraag hoe het nu gesteld is met ons dossier. Daar blijkt dat ons dossier niet eind oktober, zoals eerst gemeld, naar Ethiopië zou vertrekken maar te vroegste begin december. Zucht!
Reden hiervoor is dat zij dossiers afwerken in de juiste volgorde. Dus zolang de dossiers voor ons niet in orde zijn, zal er ook aan ons dossier niet worden verder gewerkt. Dit om te vermijden dat mensen die later op de wachtlijst terechtkomen eerder een toewijzing zouden krijgen doordat zij hun paperassen makkelijker bijeen gekregen hebben. Want laat ons eerlijk zijn, wij hebben duidelijk gemerkt dat het niet aan de adoptiekoppels zelf ligt dat het dossier vertraging oploopt.
Wij kunnen hier dus alle begrip voor opbrengen, maar wij hadden niet verwacht dat wij zo traag zouden opschuiven op de wachtlijst.
Geduld is een schone deugd! Dat mag ik vandaag weer eens ondervinden.

32

Gisteren moet er inderdaad iets misgeweest zijn met de wachtlijst want vandaag staan wij op de 32ste plaats! Spijtig genoeg is het nog wel steeds zo dat als wij er alle koppels uithalen met een andere voorkeur wij op de 15de plaats blijven staan.
Wij gaan dus niet echt vooruit maar het ziet er toch al weer anders uit!

38

Elke dag controleer ik de website van Ray of Hope om te kijken of er een update is van de wachtlijst.
Wij zijn in augustus begonnen op de 50ste plaats. Op de update van september stonden wij op plaats 38.
't Is ondertussen al 16 oktober, dus ge kunt wel denken dat ik toch wel een beetje zenuwachtig begon te worden omdat er nog steeds geen update was. Tot vandaag. Ik zag het meteen aan de titel van het document. Mijn hart sprong tot in mijn keel. Eindelijk! Een nieuwe update! Maar, wat een teleurstelling. Wij staan nog steeds op de 38ste plaats! Ik begin stilaan meer en meer te vresen dat wij dit jaar geen toewijzing meer moeten verwachten. Aan dit tempo kan het nog wel een hele tijd duren! Ons geduld wordt nogal op de proef gesteld. Alhoewel... Een bevriend adoptiekoppel gaat een kindje adopteren uit China. Zij zullen blij zijn als zij volgend jaar al een toewijzing krijgen. Hopelijk gaat het voor ons een pak sneller.

Windstil

Het is windstil voor ons in adoptieland...

Wel een mooie site gevonden van Frank Van den Berghe
http://www.worldpictureservice.nl/flash/info.htm

Geniet ervan...

Wachten...

Wel, wel..., door dat wij nu niets meer moeten doen voor de adoptie en enkel nog kunnen wachten, zou ik het soms zelfs vergeten dat wij er middenin zitten. Ik heb vandaag nog maar eens naar Ray of Hope gebeld om te vragen hoe het met ons dossier zit. 't Zal nog zeker een maand duren voor het klaar zal zijn om naar Ethiopië te versturen. Het ligt momenteel bij de vertaler en moet daarna nog naar Brussel en opnieuw naar de notaris. Al die papierkes zullen door zeer veel handen gegaan zijn tegen dat zij hun doel bereikt hebben!
't Is op zich ook wel een leuke gedachten, om te zien hoeveel mensen er zich allemaal voor moeten inzetten, hoe groot of klein de inzet ook is.

Deze week stond spijtig genoeg vooral in het teken van een jonge vrouw (de vrouw van mijn collega) die vorige vrijdag in een tragisch verkeersongeval om het leven is gekomen. 't Is vreselijk jammer dat wij een gebeurtenis als deze nodig hebben om ons wakker te schudden en om weer in te zien wat er nu eigenlijk echt belangrijk is in en aan het leven.

Morgen nemen wij afscheid van haar. Sofie, een moedige, bewonderenswaardige vrouw.

50 38 15 ......

Vandaag de bijggewerkte wachtlijst van Ray of Hope onder ogen gekregen. In augustus stonden wij nog op de 50ste plaats vandaag reeds op de 38ste. Het schuift dus serieus op! Daarbij komt dat wanneer ik er alle koppels aftrek die een andere voorkeur hebben opgegeven dan ons (die bijvoorbeeld 2 kindjes tegelijk willen adopteren, of een al iets ouder kindje) dan staan wij op de 15de plaats!!!
De kans zit er dus dik in dat wij nog dit jaar een toewijziging mogen verwachten!!
Ik heb weer vlinders in mijn buik. Na de rompslomp van deze week kunnen wij dit goede nieuws wel gebruiken.

Kafka

Vandaag opnieuw naar het kabinet gebeld in de hoop dat zij beter nieuws voor ons hadden. Maar ook hier heb ik bot gevangen. De wet is de wet. Geen originele paspoorten, geen legalisaties. Blijkbaar zijn er in het verleden bij het legaliseren van diploma's misbruiken gemaakt en willen zij nu voor niemand meer een uitzondering maken. Ik opperde nog dat als één van de mensen op ons lijstje niet wil meewerken heel onze adoptie niet kan doorgaan. Maar... geen compassie.
Zo onmachtig dat ik mij voel. Hoe kan het dat het plots weer van zoveel mensen buiten ons afhangt of onze adoptie doorgaat of niet. Wij mogen hier nog langs alle kanten ons best doen, zij vinden altijd wel ergens weer iets om ons mee tegen te houden. Ik kan er echt niet meer bij!
Dan maar ons volledig dossier binnengeven bij Ray of Hope in de hoop dat zij het voor ons wel in orde krijgen. Of verhuizen wij eventjes naar Sint-Amandsberg? 't Is maar 4Km verder en daar blijkt het wel vlot te verlopen!

Kinderdagverblijf

Na al de rompslomp gisteren de dag toch nog mooi kunnen afsluiten met een bezoek aan het kinderdagverblijf. Hier hebben wij een plaatsje kunnen bemachtigen voor onze toekomstige spruit vanaf augustus volgend jaar. Hopelijk komt dit qua timing allemaal een beetje uit.
't Was wel leuk om daar tussen al die kleine kindjes rond te lopen. Grote ruimtes, veel speelgoed, een leuke tuin, mini-toilletjes, alles zag er fantastisch uit. De verantwoordelijke is een zeer enthousiaste en ervaren vrouw en heeft ons meteen gerustgesteld. Momenteel zijn er al twee geadopteerde kindjes in de kribbe. Eéntje uit Kazachstan en ééntje uit Ethiopië dus voor hen is het allemaal niet nieuw. De kribbe bevindt zich op het terrein van het ziekenhuis waar ik werk, dus beter zouden wij het ons niet kunnen wensen!

En voor de rest. Vandaag naar het kabinet van de schepen gebeld voor de legalisatie van onze handtekeningen maar nog geen antwoord gekregen.
Ik heb ook meteen gebruik gemaakt van de oproep van Van Quickenborne om enige kafkaiaanse toestanden te melden op zijn Kafka site. Want ons legalisatie verhaal is toch redelijk Kafkaiaans, niet? Zeer de moeite om eens te gaan kijken trouwens!

't Is nie waar hé!

Net op het moment dat je denkt dat alles goed loopt en je vlinders in je buik voelt omdat het leven toch zo mooi is! Bam!!!!! Met je gezicht tegen de muur!
Gisterenavond, alle documenten nog eens mooi naast elkaar gelegd, alle handtekeningen en kopieën van paspoorten gecontroleerd, alles mooi in bundeltjes samengeniet, mooi in een kaftje gestoken, enfin... ons dossier is af! Joepie!!!
Vanmorgen, vroeg uit de veren, supertrots met ons bundeltje naar de bevolkingsdienst voor de legalisatie van de handtekeningen, fietsen in het zonnetje, 10 minuten te vroeg aangekomen, tijdje staan wachten voor de deur, als eerste aan het lokket, ik begin al mijn bundeltjes uit te stallen ... en geloof het of niet ... 't was toch niet goed zeker!!!!
Er wordt op de bevolkingsdienst geen enkele handtekening gelegaliseerd zonder het origenele paspoort van de ondertekenaar!!!
Kunt ge u dat voorstellen dat o.a. mijn huisarts, de directeur van het ziekenhuis en onzen bankdirecteur hun paspoort zomaar eventjes gaan meegeven met mij! Al mijn tegenwerpingen worden in de wind geslagen. Nee madame, origenele paspoorten of geen legalisaties!
Dit is toch weer de bureaucratie ten top!! Grijs haar krijg ik ervan! Wij zijn al gescreend langs alle kanten, als ze nu nog niet zeker zijn van onze oprechtheid dan weet ik het niet meer hoor!
Terug op straat begint mijn collère pas echt naar boven te komen! Ah ja, maar nie me mij hé!
Het idee dat ons dossier hier zou stranden lijkt mij toch wel iets te surrealistisch. Na al wat wij al hebben moeten doorstaan, kan ik niet geloven dat dit nu nog een probleem zou kunnen zijn. Het enige dat wij nodig hebben is een handtekening van de burgemeester of schepen waarin zij verklaren dat de handtekeningen in ons dossier echt zijn. En waar zitten de burgemeester en Schepenen...in het stadhuis! Dus ik meteen op mijn fiets recht naar het stadhuis. Daar heel mijn verhaal gedaan, met een serieuze krop in mijn keel, en of zij alstublieft iemand van het kabinet kunnen vragen om mij te woord te staan. Juist niemand thuis! Hoe is het mogelijk! Zij geeft mij wel de naam door van de baas van de bevolkingsdienst met de raad het eerst daar nog eens te proberen.
Allé! Weer terug op mijn fiets, weer naar de bevolkingsdienst. Die mens zit daar naar mij te luisteren, kan mijn verhaal goed volgen, maar heeft dit nog nooit meegemaakt en stuurt mij door naar de baas van de legalisaties. Deze aanhoort opnieuw mijn verhaal, maar blijft wel bij het standpunt van zijn medewerkers dat zij het originele paspoort nodig hebben. Op mijn vraag hoe ik dat dan in orde moet krijgen antwoord hij eenvoudig: "Stuur die mensen maar eens langs". STUUR DIE MENSEN MAAR EENS LANGS!!!!!!!!!!!!!
Moet ik nu echt serieus aan mijn bankdirecteur (die ons niet kent) vragen om zijn bank te laten voor wat het is en tijdens de werkuren naar de bevolkingsdienst te gaan om daar onze documenten door hem ondertekend te laten legaliseren! En niet alleen mijn bankdirecteur! In totaal gaat het hier over een pak mensen die zouden mogen komen opdraven!
Mijn ongeloof groeit met de moment! Maar zij handelen hier duidelijk onder het moto "Nie Pleuen!", en verder discussieren blijkt duidelijk niets op te leveren.
Dus... terug mijn fiets op... terug naar het stadhuis... aub help mij!! De wederom vriendelijk loketbediende moet mij echter nog steeds teleurstellen. Niemand thuis... maar morgen is er wel iemand aanwezig die zich ontfermd over alle legalisaties, dus bel dan best eens terug.
Oké... daar kan ik alweer mee leven. Hopelijk heeft zij dan beter nieuws voor ons.
Om 10u00 toch maar eens naar Ray of Hope gebeld. Wij zijn toch niet de eerste uit Gent die een kindje adopteren zeker. Hoe gaat dat dan bij die andere koppels? Blijkt dat de meeste koppels dat allemaal regelen via de Notaris, maar ook deze kan moeilijk doen als hij ons niet kent.
En, juist ja, wij kennen geen notaris.
Maar... en dan nu eindelijk het goede nieuws... de mensen van Ray of Hope zijn bereid om met onze papieren naar hun notaris te gaan en dat daar voor ons te regelen! Oef!! Als het morgen dan toch niet lukt op het kabinet kan ons dossier dan toch nog in orde gebracht worden via Ray of Hope. Daarbovenop wist zij mij te zeggen dat het ander deel van ons dossier (van de jeugdrechtbank en het openbaar ministerie) al bij hen was toegekomen en meteen weer doorgestuurd was naar de vertaler. Dit is meer dan een maand vroeger dan verwacht! Na al het wachten dan toch eindelijk een aantal dingen die goed vooruit gaan! Nu weet ik waarom hun organisatie Ray of Hope noemt. Want zonder hen zouden wij nogal hopeloos geworden zijn!

Ons dossier bij het OM

Gisteren een brief ontvangen van de jeugdrechtbank.
Eerst sloeg de schrik mij om het hart. Ik had helemaal niets meer verwacht uit die hoek.
Gelukkig bleek het enkel de mededeling te zijn dat ons dossier richting Federale autoriteit is vertrokken.
Is dat goed of slecht nieuws? Ik wist het echt niet. Toch maar meteen voor alle zekerheid contact opgenomen met Ray of Hope. Daar kreeg ik te horen dat dit fantastisch nieuws is! Normaal gezien krijgt de jeugdrechtbank na het vonnis namelijk 2 maanden de tijd om het dossier te herschrijven (heeft te maken met Vlaams en Federaal en eventueel tegenstrijdigheden die er in zouden staan tussen het advies en het vonnis). Vermits ons vonnis pas op 9 augustus uitgesproken is zijn zij dus meer dan een maand eerder klaar met ons dossier!!! Ongelofelijk maar waar zal het nog maar 2 à 3 weken duren eer het bij Ray of Hope terechtkomt. Als het OM zich aan de afspraken houdt natuurlijk. En ik die dacht dat wij toch nog alle tijd hadden om al onze paperassen te verzamelen! Als wij ons dossier niet zelf willen vertragen kunnen wij maar best opschieten. Veel hebben wij gelukkig niet meer nodig, maar het moet nog wel allemaal gelegaliseerd worden, en dat duurt toch ook nog gemakkelijk een week.

Volgende week gaan wij waarschijnlijk op bezoek in de kinderkribbe. Dat gaat raar zijn. 't Begint allemaal heel erg echt en concreet te worden. Het einde (of liever nieuw begin) begint in zicht te komen.

Papier, papier en .... papier

't Is 't één en 't ander. De papierslag is begonnen!
Een hele lijst hebben wij meegekregen van documenten die wij moeten verzamelen, legaliseren en eventueel vertalen naar het Engels.
Een aantal dingen had ik al (danku Bert), maar een heel aantal andere zaken nog niet.
't Is ongelofelijk wat ge allemaal moet voorleggen.
Ik heb voor ieder van ons een apart lijstje gemaakt met te verzamelen onderdelen.
Wat wel een beetje lastig is, is dat wij van o.a. onze huisarts, de bankdirecteur en mijn baas een kopie moeten hebben van hun paspoort zodat ze op buitenlandse zaken kunnen zien dat het een originele handtekening is. De meeste kijken ons toch wel vreemd aan als wij dat vragen hoor. Ik kan mij dat wel voorstellen. Zeker de bankdirecteur. Wij hebben elkaar nog nooit gezien en nu moet hij aan die wildvreemden een kopie van zijn paspoort mee naar huis geven. Ik heb hem gerustgesteld dat het niet voor in te kaderen is en boven onze schoorsteenmantel te hangen, maar dat kon hem niet echt geruststellen.
Het leukste is wel onze voorstellingsbrief. Hierin wordt er van ons verwacht dat wij vertellen wie wij zijn en dat wij uitleggen waarom wij uit Ethiopië willen adopteren. Graag hebben zij daar ook zoveel mogelijk foto's bij. Dus foto's uitzoeken geblazen. Honderden foto's zijn door onze handen gegaan. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat er op mijn computer alleen al ondertussen meer dan 12.000 foto's staan. Sinds de digitale fotografie worden er duidelijk veel meer foto's gemaakt dan vroeger! Het enige spijtige is dat wij er niet meer toe komen om er een paar af te drukken. Ik ga daar eens terug aan beginnen denk ik. Gelijk in de goede oude tijd: fotoboeken aanleggen voor het nageslacht!

Langs deze weg nog eventjes een extra dankwoordje aan Derry die zo lief is om ons te helpen met de engelse vertalingen.

En ook nog... als je winterkleertjes hebt liggen die je niet meer nodig hebt... surf dan eventjes naar www.zusjeuiteenverland.be en kijk in hun dagboekarchief naar 21/08.

Tot de volgende!

Intake gesprek

Amaai! Wat was dit voor een dag!
Wij die dachten dat het nu met ons positief vonnis allemaal in kannen en kruiken was, hadden het dus redelijk mis.
Vanochtend hadden wij een afspraak bij FIAC voor ons lang verwachte intake-gesprek.
Dit was een ontgoocheling van formaat. Hier kregen wij te horen dat door Joris zijn leeftijd (50) wij enkel nog een kindje kunnen adopteren van minstens 4 jaar! Ook al hadden wij overal gehoord dat er steeds naar de leeftijd van de vrouw werd gekeken bleek dat bij FIAC niet het geval te zijn. De emoties werden mij allemaal te veel en ik heb Geel serieus onder water gezet. De mensen van FIAC waren zeer aardig maar ik vind dat zij wel zeer streng zijn in hun oordeel over ons, of liever mensen zoals ons. Zij hebben nu eenmaal hun principes, waar ik alle respect voor heb, en daar willen zij niet van afwijken. Maar op die manier vallen er toch heel wat mensen uit de boot. In ons maatschappelijk onderzoek wordt er trouwens niets gezegd over Joris zijn leeftijd als risicofactor. Nog vollop in tranen en fameus over mijn toeren suggereren zij ons om het eens te proberen bij Ray of Hope en anders... het idee van nog een klein kindje te kunnen adopteren te vergeten en voor een al wat ouder kindje te gaan.
Dit is voor mij op dit moment onmogelijk. Ik wil echt heel erg graag een klein kindje adopteren.
Terug op straat ziet alles er heel anders uit. De wereld is weer eens eventjes ingestort. Alsof wij nog niet genoeg ontgoochelingen hebben moeten verwerken in onze zoektocht naar een kindje.
Terug in de auto heb ik meteen naar Ray of Hope gebeld. Ik was nog redelijk overstuur maar de vriendelijk stem aan de andere kant kon mij al meteen geruststellen.
"... Hoe oud is uw man... en hoe oud bent u.... maar dat is toch geen enkel probleem. Bij ons kan u zonder probleem een klein kindje adopteren. "
Ik heb het haar waarschijnlijk wel 10 keer gevraagd of zij honderd procent zeker is. Nog eens zo een ontgoocheling als vanochtend kan ik echt niet meer aan.
"... Als u uw vonnis en maatschappelijk onderzoek laat doorfaxen door Kind en gezin kan u vandaag nog langs komen voor een intake-gesprek!"
Maakt dat mee! En dat allemaal op de tijdspanne van 1 uur. Van enthousiast, naar totaal verslagen, naar wantrouwig, naar hoopvol en bijna durven geloven dat alles dan toch in orde zou kunnen komen. Meteen naar Kind en Gezin gebeld om de verandering in onze situatie uit te leggen en te vragen om al het nodige door te faxen naar Ray of Hope, wat zij ook onmiddellijk gedaan hebben.
Toch blijft er heel de tijd een klein duiveltje op mijn schouder zitten die zegt "Eerst zien en dan geloven".

Na eerst onze tijd gedood te hebben in de IKEA, tussen alle zwangere vrouwen en koppels met heel hordes kinderen in hun zog die er vandaag allemaal fantastisch schattig en lief uitzagen, stonden wij om 16u30 stipt voor de deur van Ray of Hope. Wij worden meteen met open armen ontvangen. Het intake-gesprek op zich duurt vrij lang. Wij hadden dan ook wel heel wat vragen en zij hadden heel wat uit te leggen over de verdere verloop van de adoptie. Heel kapabele, enthousiaste en warme meisjes daar!
De bemiddelingsovereenkomst is op zak. Er staan nog heel wat wachtenden voor ons maar als het allemaal wat meezit kunnen wij ons kindje in april 2007 gaan halen. Het echte aftellen kan nu eindelijk beginnen. Eerst zijn er wel nog heel wat paperassen te verzamelen en vertalen en legaliseren. Maar op dit moment is dat voor ons bijzaak. Hoofdzaak is dat wij volgend jaar eindelijk ons kindje in onze armen kunnen sluiten.

Bedankt Marleen (K&G), Anick, Inge en Erika van Ray of Hope die ervoor gezorgd hebben dat alles toch nog in orde is gekomen voor ons vandaag!
Bedankt Bert voor je bezorgdheid en je luisterend oor! Hopelijk komt voor ons allemaal binnenkort alles in orde!

Geschiktheidsvonnis

Nog maar net terug van een fantastische vakantie in de Toscaanse bergen en al meteen weer in actie. Het nieuws dat er grote overstromingen geweest zijn in Ehtiopië en het feit dat een bevriend adoptiekoppel slecht nieuws kregen over hun kindje zet ons al meteen weer met beide voeten op de grond. De zin "Waar zijn wij ook al weer mee begonnen" ging wel eventjes door ons hoofd. Maar na een min of meer geruststellende telefoontje hebben wij onze moed dan toch terug uit onze schoenen gehaald. Vandaag is immers ons geschiktheidsvonnis klaar! Naar de vriendelijke griffie van Gent gebeld.
"... Uw vonnis, op welke naam? Buysse - De Schepper... dat zie ik hier niet meteen tussen zitten...."
- een krop in mijn keel, beton in mijn maag -
"... ah ja, hier helemaal achteraan. De laatste zullen de eerste zijn! Mijn welgemeende felicitaties mevrouw, u en uw man zijn geschikt bevonden voor adoptie. Kom het vonnis binnen een uurtje maar ophalen."
Ik ben weer helemaal de oude! Vol energie begin ik de rest van mijn dag te plannen en te overlopen wat ik allemaal nog moet doen. Dan de fiets op en naar de jeugdrechtbank. Daar ligt alles al mooi klaar. Papiertje ondertekenen voor ontvangst en dan heb ik het vast. Een document dat voor ons goud waard is. Het is bijna een magisch moment.

"... de jeugdrechtbank zegt dat Joris.... en Nathalie.... bekwaam en geschikt zijn om samen een interlandelijke adoptie aan te gaan van een kind dat ten minste vijftien jaar jonger is dan hen..."

Eindelijk is het dan zover! Eindelijk kunnen wij beginnen aan ons dossier voor de rechtbank van Ethiopië.
Meteen thuis gekomen ons vonnis doorgemaild naar Kind & Gezin en Fiac. Morgen hebben wij immers ons intake gesprek bij Fiac al. Ik ben vreselijk benieuwd en wou dat het al zover was.

Welkom Zara

Vandaag om 19u30 is mijn broer vader geworden van zijn eerste dochter en mijn metekindje. 't Is een droom van een baby. Rozig en zacht.
Ook mijn ouders zijn voor het eerst grootouders.
Een hele gebeurtenis dus in het leven van ons allemaal. Ik word er zowaar stil van.

Welkom Zara. Wij wensen je uit gans ons hart een goed leven toe!

De Papiermolen

9 augustus wordt ons vonnis pas op papier gezet, maar vermits wij nu vakantie hebben willen wij alvast proberen een deel van ons dossier te verzamelen. Een bevriend adoptie-koppel die ondertussen ook al een klein meisje toegewezen hebben gekregen waren zo lief om alles voor ons al eens op te lijsten.
Amaaii!! 't Is niet weinig en het grootste deel moet ook nog eens vertaald worden naar het Engels. Dus vanochtend vroeg uit de veren en naar de bevolkingsdienst. 't Is ongelofelijk wat voor een effect dat het heeft op mensen als je zegt dat je iets nodig hebt voor adoptie. De mensen klaren er letterlijk van op. Voor documenten die niet meteen beschikbaar zijn begint men zich in alle talen te verontschuldigen. Andere documenten duren normaal iets langer, maar omdat het voor adoptie is gaat het plots wat sneller. 't Is gelijk dat iedereen bereid is een extra "effort" te doen voor ons. Aangestoken door de stroomversnelling waarin ik terecht gekomen ben besluit ik om toch nog maar eens naar de griffie te bellen. Zou ons vonnis nog niet klaar zijn? Spijtig genoeg blijkt dat niet zo te zijn, maar ... als ik wil kan ik dat 10 augustus gewoon komen ophalen ipv te wachten op de postbode. Afgesproken! Maar wacht even... als wij 10/8 ons vonnis op zak hebben... misschien kunnen wij dan toch nog tijdens ons verlof naar FIAC gaan voor een intake gesprek! Voor wij aan het intake gesprek kunnen beginnen moet FIAC wel in het bezit zijn van ons geschikheidsvonnis en ons volledig dossier dat ondertussen bij Kind & Gezin is. Dus volgende telefoontje richting Kind en Gezin. Mevrouw? Wat is de snelste manier om ons dossier in Geel te krijgen? Stilte aan de andere kant. Zij sturen dit natuurlijk altijd gewoon op met de post op het moment dat zij ons geschiktheidsvonnis ontvangen. Ik stel nog voor om het te komen halen. Maar dat is toch echt wel niet de manier van werken. Uiteindelijk belden zij mij later zelf terug met het bericht dat zij ervoor zouden zorgen dat het dossier supersnel naar FIAC zou gaan en dat ik mij geen zorgen hoefde te maken! Als dat niet fantastisch is!!! Dan maar meteen een telefoontje naar FIAC. Niemand thuis.... met vakantie. Groot gelijk natuurlijk. Volgende week zijn zij terug maar dan zijn wij weer weg. Een vriendelijk mailtje gestuurd met de vraag of wij aub aub nog zouden mogen langskomen voor de 16de met heel het "super snel verhaal" en mijn "moeilijk verlof kunnen nemen verhaal" erbij. 't Is te hopen dat het lukt want ik sta ondertussen echt wel op springen. Als ik na onze vakantie niet aan ons dossier kan beginnen ga ik ontploffen geloof ik!

En nu onze valiezen uithalen, wij vertrekken naar het nog warmere Firenze.

Arrividerci!

08-07-06 Getrouwd!!!!

Wij zijn gisteren (na 11 jaar samen te zijn) getrouwd. Om samen te kunnen adopteren vanuit Ethiopië is dat één van de vereisten.
't Was een fantastische dag! Moeilijk te omschrijven, maar ik zou hem niet anders gedroomd kunnen hebben. Heel veel vrienden en familie waren afgezakt naar - voor sommige het verre -Zaffelare. Het weer zat van 's ochtends al mee en heeft ons de rest van de dag niet meer in de steek gelaten. Wij voelen ons overladen door alle vriendschap die gisteren over ons gekomen is. Iedereen begint nu samen met ons uit te kijken naar "ons kindje van ver".

Bedankt aan iedereen die met ons meeleven, die gisteren ons huwelijk met ons gevierd hebben, die onze dag nog perfecter gemaakt hebben dan dat hij al was en die in gedachte bij ons zijn!
Nu gaan wij even lekker genieten van de zomerse dagen hier en elders om dan weer met frisse moed en energie het volgende luik van onze adoptie te starten.

Zusje uit een ver land

Vandaag groot nieuws bij een bevriend adoptiekoppel die samen met ons de vormingscursus doorlopen hebben. Zij hebben een dochtertje toegewezen gekregen uit Ethiopië. Langs deze weg willen wij hen feliciteren en enorm veel succes wensen. Hun verhaal kan je volledig volgen op www.zusjeuiteenverland.be.

Positief vonnis

WIJ ZIJN GESLAAGD!!!!!!!!!!
En 't is niet over ons exaam dat het hier gaat!
Vanochtend moesten wij bij de jeugdrechter zijn voor ons vonnis (of wij goedkeuring krijgen om een kindje te mogen adopteren). Wij hadden ons dossier reeds mogen inzien en waren niet echt ongerust meer, maar toch... (ge moogt het vel van den beer niet verkopen voor ge hem geschoten hebt!). Tot vanmorgen natuurlijk. Ik had in mijn hoofd gestoken dat wij er om 11u30 moesten zijn. Toen ik vanmorgen opstond (lekker uitgeslapen want ik heb een dagje verlof genomen) realiseerde ik mij plots dat ik dat eigenlijk zo'n vreemd uur vond. Dus voor de zekerheid toch nog maar even naar de rechtbank gebeld. Daar kreeg ik een vriendelijke mijnheer aan de lijn die mij er op wees dat wij reeds om 10u00 verwacht werden! Joris onmiddelijk uit ons bed gesmeten. In zeventwintig haasten hebben wij ons gewassen en aangekleed en dan al hijgend in de auto gesprongen. Natuurlijk voor alle rode lichten gestaan en overal file en wegomlegging, maar.... geloof het of niet parking voor de deur! Dus toch nog net op tijd. Oef!!
Bovengekomen zagen wij dat de gang, wachtruimte en rechtzaal afgeladen vol zat. Wij hadden ons dus echt niet moeten haasten en de zaalwachter zij verbaasd: "Adoptie... daar beginnen wij toch maar om 11u00 aan?!" En daar zaten wij dan temidden van de echtscheidingen en voogdijregelingen. Rare spanningen hoor. Mensen die getrouwd geweest zijn en kinderen hebben en die elkaar niet willen aankijken. Verbitterde blikken alom. Een vrouw die na de uitspraak tegen haar advocaat bezig was dat zij de regeling maar niets vond omdat zij haar kind elk weekend bij haar zou hebben en dan niet meer zo makkelijk zou kunnen uitgaan. En wij zijn hier hemel en aarde aan het verzetten om een kind alle dagen van de week én het weekend bij ons te kunnen hebben.
Enfin, na een uur was het eindelijk aan ons. De spanning van de vorige vonnissen hing nog in de kamer. Ons dossier lag open op tafel. Noch de rechter, noch de procureur hadden opmerkingen of vragen en na 30 sec. was de beslissing gevallen. Wij mogen adopteren. 9 augustus mogen wij ons vonnis in de bus verwachten! Wij mochten vertrekken en zij wensten ons heel veel succes voor de toekomst.
Joris, die altijd al een krak is in het breken van spanningen, voegde er luchtig aan toe:" Blij dat wij mogen vertrekken, want een mens zou aan kinderen beginnen twijfelen bij het aanhoren en aanschouwen van alle miserie hier vanmorgen"! Zowel de procureur, als de jeugdrechter en zelfs de toch iets zuurdere griffie lagen onder hun stoel van het lachen. Bij het verlaten van de zaal werden wij hierdoor wel heel vreemd aangekeken door de nog wachtende advocaten en scheidende koppels.
Het is dus eindelijk zover. Nu kunnen wij met een gerust hart trouwen zaterdag en plannen beginnen maken voor onze toekomst met 4.

Gerechtelijk onderzoek (2)

Vandaag een heel erg vriendelijke agent over de vloer gehad ivm het gerechtelijk onderzoek dat moet uitgevoerd worden in het kader van onze adoptieplannen. Hij stelde ons een paar standaardvragen: of wij een strafblad hebben, of wij al in aanvaring gekomen zijn met de politie, hoe onze financiële situatie is, of wij een eigendom hebben, enz... . Na een kwartier zij de brave mens al. "Ja, wat kan ik nu nog vragen... ." Hij vroeg ons wel of het hier om volle adoptie ging, want dan zou hij naast ouders, broers en zussen ook alle nonkels en tantes moeten ondervragen. Dat zijn in totaal maar liefst 26 gesprekken extra! Gelukkig voor hem (en ons) laat België geen volle adoptie toe vanuit Ethiopië, anders zou ons dossier dit jaar niet meer rond geraakt zijn denk ik! De reden hiervoor is dat - net zoals in België - de Ethiopiërs verplicht zijn om financieel te zorgen voor al hun naaste familieleden. Ons kindje zal dus enkel een "bloedband" hebben met Joris en mij, en niet met de rest van de familie. Bij aankomst hier kunnen wij wel een aanvraag doen bij de rechtbank voor volle adoptie maar dat wordt zelden toegestaan. In de praktijk heb ik al vernomen dat er weinig problemen zijn bij deze halve adoptie. Dus uiteindelijk maakt het allemaal niet zoveel uit (voor ons dan toch).
Nadat de man echt niet meer wist wat vragen zijn wij gewoon een beetje beginnen "koffiekletsen". Blijkt dat de man in zijn vrije uren beeldhouwer is! Allé een zingende wijkagent, een beeldhouwend flik. Gent zit vol artistiekelingen!
Aan het einde van het gesprek zei hij dat hij het dossier vandaag nog ging afwerken en doorsturen. Met een beetje geluk zullen alle paperassen dan nog voor het gerechtelijk verlof (15/7) in orde zijn en kunnen wij ons eindelijk op de wachtlijst laten plaatsen.
En nu ga ik lekker luieren in de tuin en genieten van deze mooie zondag!

Gerechtelijk onderzoek

Daarnet (warme zwoele zaterdag, net terug van een tof optreden met de fanfare, alleen in huis met de 2 katten) staat er onverwacht iemand aan de deur. Ne flik! Nen echte! Met pistool en al! Ja, 't is voor een onderzoek ivm adoptie. En wij die dachten dat wij dat wel even gingen regelen met onzen Elvis. Niet dus. Hij heeft met hoogdringendheid (30/6 moet ons dossier volledig bij de jeugdrechter zijn) opdracht gekregen een gerechtelijk onderzoek naar ons te starten. Ik grabbel snel mijn agenda van de tafel en begin te zoeken. Overdag is altijd moeilijk voor mij - zeker als ik het zo kort op voorhand maar weet - en donderdag moet ik voor een kleine ingreep het ziekenhuis binnen. De man ziet mijn fronsen op mijn voorhoofd en zegt heel vriendelijk:"Morgen werk ik ook hoor". Zondag! Ne mens die op zondag moet werken krijgt altijd mijn bewondering. Dus morgen om 13u00 staat hij terug bij ons op de stoep. Wij hebben allebei een onbeschreven strafblad dus vermoed ik dat het hier om een formaliteit gaat. Wij zullen wel zien. Ik maak er mij allemaal niet meer druk om.

Adoptieverlof (2)

Wat is Gent toch een schone stad hé! Net van een vriendin (die vorig jaar een kindje uit China adopteerde) gehoord dat in Gent het adoptieverlof wordt toegestaan vanaf het moment dat de gezinssituatie wordt vastgesteld door de wijkagent. Bij ons in de "Brugse Puurte" is de wijkagent beter gekend als "den Elvis". "Den Elvis" verschijnt steeds aan uw deur in het welkgekende wijkagenten uniform, met daarbovenop al zijn gouden Elvis-juwelen en een chique vetkuif. 't Is ne sympatieke mensch, die samen met zijn dochter af en toe een Cd'ke opneemt en die heel veel sympathie heeft voor collega muzikanten! 'k Wist waarom dat wij hier moesten komen wonen. Wij zouden op voorhand al een afspraak met hem kunnen maken en zo maar een paar dagen moeten overbruggen ipv een paar weken. Weeral een pak van ons hart! Voor alle zekerheid ga ik het toch nog eens navragen op den bevolkingsdienst zelf.

Adoptieverlof

Vandaag informatie ontvangen van de personeelsdienst ivm de soorten verlof die ik kan opnemen en vanaf wanneer. Dit is toch wel eventjes schrikken. Ik ben namelijk tot de constatatie gekomen dat adoptie- en ouderschapsverlof pas kunnen genomen worden vanaf het moment dat het kindje hier ingeschreven is. Dit kan 2 tot 3 weken duren vooraleer dit in orde is. Opgeteld maakt dit: 1 week om het kindje te gaan halen (wij zijn verplicht om een week in Ethiopië te blijven als wij besluiten het kindje zelf te gaan ophalen) en 2 tot 3 weken voor de inschrijving rond te krijgen ==> 3 tot 4 weken zonder loon!! Dat is niet niks, zeker als je weet wat zo'n adoptie op zich kost. Vanaf dat het kindje hier is kan ik dan wel aanspraak maken op 6 weken adoptieverlof en eventueel aansluitend op ouderschapsverlof. Volgend jaar kan ik trachten al mijn vakantiedagen hiervoor te gebruiken. Maar moest het kindje dit jaar al komen gaat dat al niet meer. Ga toch nog eens mijn licht opsteken bij de mutualiteit en de vakbond. Er moet toch ergens iets voorzien zijn in de wet om deze periode op te vangen?

Bedankt allemaal

Vandaag was een zalige dag. Niet alleen omdat het eindelijk zo'n prachtig weer is maar vooral doordat onze mailbox volstroomt met positieve reacties van vrienden en familie. Bedankt allemaal. Dit motiveert ons om veel werk te maken van onze weblog en jullie zoveel mogelijk te betrekken in heel dit avontuur. Tot binnenkort.

Wachten tot 30 juni

30 Juni moeten wij voor de tweede maal verschijnen voor de jeugdrechtbank. Nu wij vrijdag het dossier reeds hebben kunnen inzien is de spanning gelukkig een pak verminderd. Nu kunnen wij ons eindelijk concentreren op ons aankomend huwelijk. 8 juli stappen wij in het zogenaamde "huwelijksbootje". Dit was niet echt iets wat wij van plan waren te doen. Maar vermits wij onze zinnen op Ethiopië gezet hadden en er ondertussen een wetswijziging gebeurd is (in Ethiopië) waren wij plots verplicht te trouwen of ons land van herkomst te wijzigen. Dit laatste wilden wij in geen geval dus...trouwen maar! Wij wilden een klein feest, maar nu ook weer niet te klein. Wat eerst een feestje met de naaste familie zou zijn is ondertussen wel lichtjes uitgegroeid tot een huis adoptie-huwelijksfeest. 't Was voor ons ook een leuke gelegenheid om onze adoptieplannen meteen te verspreiden onder vrienden en familie. Wij lezen vaak dat mensen veel negatieve reacties krijgen, maar wij krijgen over het algemeen heel enthousiaste reacties.
Aftellen tot de 30ste dus... en dan kunnen wij eindelijk onze dromen beginnen uitpakken!

Inzage Dossier op de jeugdrechtbank

9 juni 2006: Wij zijn deze morgen ons dossier gaan inkijken op de jeugdrechtbank. Ik was doodop van de zenuwen en had van heel de nacht geen oog dichtgedaan. Gewapend met pen en papier trokken wij naar de rechtbank. En daar lag het. Al wat hierin staat zal bepalen of wij al dan niet een kindje kunnen adopteren. Ik kon mij er niet toe overhalen, zoals bevriende koppels ons hadden aangeraden, om meteen naar de laatste pagina te gaan kijken. Woord voor woord moest ik het gelezen hebben. Op zoek naar de kleinste vorm van kritiek en van twijfel. Maar het dossier was positief! Bij de laatste pagina toegekomen stonden er enkel protectieve factoren en geen risicofactoren. Wij hebben pen en papier weggeborgen en niets overgeschreven. Wij hadden beide geen behoefte om dit te gaan publiceren ofzo. 't Was wel een enorme opluchting en een serieuze boost voor ons zelfvertrouwen. Het maatschappelijk onderzoek wijst uit dat wij goede adoptie-ouders zouden kunnen zijn. Wel leuk voor Joris om te horen, hij is immers al 16 jaar papa van zijn eigen dochter. Dan doen wij toch iets goed!

Onze start

Na talloze IVF-pogingen hebben wij vorig jaar besloten om de knoop door te hakken en voor adoptie te gaan. Die knoop doorhakken op zich was moeilijk. Vermits Joris al een fantastische dochter heeft uit een eerdere relatie, konden wij het idee van een kindje van ons beiden moeilijk laten varen. Vanaf het moment echter dat wij ons in adoptie gingen verdiepen werd het almaar minder belangrijk dat het geen natuurlijk kindje van ons zou zijn. En nu... staan wij te popelen om eindelijk te mogen vertrekken naar "ons kindje van ver".

Heel kort even onze weg tot nu:

• mei 2005: indiening aanvraag bij K&G
• september 2005: start curus bij Triobla
  Moest dit niet verplicht geweest zijn hadden wij dit waarschijnlijk niet gedaan. Maar de informatie die wij hier gekregen hebben is van essentieel belang als je echt een kindje wil adopteren. Dankuwel Pia en Carol!
  De mensen die wij daar hebben leren kennen, daar mailen wij nog regelmatig mee en af en toe spreken wij af om iets te gaan drinken. Dit contact is voor ons een enorme steun in deze tijd van wachten, wachten en onzekerheid.
• 17 oktober 2005: omdat wij graag samen een kindje willen adopteren en nog niet lang genoeg effectief samen wonen zijn wij vandaag ons contract van "wettelijk samenwonen" gaan ondertekenen. Een dagje vrij genomen van het werk en daarna lekker gaan eten met familie op de graslei in Gent.
• 17 november 2005: Eindelijk al onze papieren verzameld en ons op de rol laten zetten voor onze eerste verschijning voor de jeugdrechter
• 13 januari 2006: eerste verschijning voor de jeugdrechter. Letterlijk dan. Binnen en buiten, nog geen vijf minuten heeft het geduurd. Wel sympathieke dames trouwens.
• 20 maart 2006: start maatschappelijk onderzoek. Eerste gesprek met de maatschappelijk assistente. Veel zenuwen vooraf. Maar zo'n vriendelijke vrouw dat wij onze zenuwen en onzekerheden snel vergeten waren.
• 27 maart 2006: eerste gesprek met de psycholoog. Weer veel zenuwen. Achter elke vraag zochten wij naar het addertje onder het gras. Maar dit was niet altijd te vinden. Heel veel vragen door ons hoofd? Waar zoeken zij naar? Kijken zij vooral naar lichaamstaal? Hoe wij reageren tegenover elkaar? Rarara...
• 20 april 2006: tweede gesprek met de maatschappelijk assistente bij ons thuis. Heel het huis opgekuist (kwam van pas), maar zij is nergens gaan kijken. 't Was één van de eerste zonnige dagen dus hebben wij lekker buiten gezeten in de tuin. Onze poezen (Victor en Stella) hebben ook hun beste beentje voorgezet en waren de voorbeeldigheid zelve. Wij kregen een soort van tussentijdse evaluatie. Het enige waar zij nog vragen omtrent hadden was de leeftijd van Joris (50). Wij hebben daar een kwartiertje over door gepraat en daarna was de maatschappelijk werkster gerustgesteld. Leuk gesprek, de tijd vloog en toen was zij weer weg.
• 24 april 2006: tweede en laatste gesprek met de psycholoog. Minder zenuwen. Het gesprek ging dieper in op wie wij zelf zijn, aan de hand van ons levensverhaal dat wij reeds eerder hadden moeten inleveren. Dit gesprek liep zeer vlot en veel ontspannener dan de vorige keer. De tussentijdse evaluatie had ons min of meer gerust gesteld.