Inzage Dossier op de jeugdrechtbank

9 juni 2006: Wij zijn deze morgen ons dossier gaan inkijken op de jeugdrechtbank. Ik was doodop van de zenuwen en had van heel de nacht geen oog dichtgedaan. Gewapend met pen en papier trokken wij naar de rechtbank. En daar lag het. Al wat hierin staat zal bepalen of wij al dan niet een kindje kunnen adopteren. Ik kon mij er niet toe overhalen, zoals bevriende koppels ons hadden aangeraden, om meteen naar de laatste pagina te gaan kijken. Woord voor woord moest ik het gelezen hebben. Op zoek naar de kleinste vorm van kritiek en van twijfel. Maar het dossier was positief! Bij de laatste pagina toegekomen stonden er enkel protectieve factoren en geen risicofactoren. Wij hebben pen en papier weggeborgen en niets overgeschreven. Wij hadden beide geen behoefte om dit te gaan publiceren ofzo. 't Was wel een enorme opluchting en een serieuze boost voor ons zelfvertrouwen. Het maatschappelijk onderzoek wijst uit dat wij goede adoptie-ouders zouden kunnen zijn. Wel leuk voor Joris om te horen, hij is immers al 16 jaar papa van zijn eigen dochter. Dan doen wij toch iets goed!

Onze start

Na talloze IVF-pogingen hebben wij vorig jaar besloten om de knoop door te hakken en voor adoptie te gaan. Die knoop doorhakken op zich was moeilijk. Vermits Joris al een fantastische dochter heeft uit een eerdere relatie, konden wij het idee van een kindje van ons beiden moeilijk laten varen. Vanaf het moment echter dat wij ons in adoptie gingen verdiepen werd het almaar minder belangrijk dat het geen natuurlijk kindje van ons zou zijn. En nu... staan wij te popelen om eindelijk te mogen vertrekken naar "ons kindje van ver".

Heel kort even onze weg tot nu:

• mei 2005: indiening aanvraag bij K&G
• september 2005: start curus bij Triobla
  Moest dit niet verplicht geweest zijn hadden wij dit waarschijnlijk niet gedaan. Maar de informatie die wij hier gekregen hebben is van essentieel belang als je echt een kindje wil adopteren. Dankuwel Pia en Carol!
  De mensen die wij daar hebben leren kennen, daar mailen wij nog regelmatig mee en af en toe spreken wij af om iets te gaan drinken. Dit contact is voor ons een enorme steun in deze tijd van wachten, wachten en onzekerheid.
• 17 oktober 2005: omdat wij graag samen een kindje willen adopteren en nog niet lang genoeg effectief samen wonen zijn wij vandaag ons contract van "wettelijk samenwonen" gaan ondertekenen. Een dagje vrij genomen van het werk en daarna lekker gaan eten met familie op de graslei in Gent.
• 17 november 2005: Eindelijk al onze papieren verzameld en ons op de rol laten zetten voor onze eerste verschijning voor de jeugdrechter
• 13 januari 2006: eerste verschijning voor de jeugdrechter. Letterlijk dan. Binnen en buiten, nog geen vijf minuten heeft het geduurd. Wel sympathieke dames trouwens.
• 20 maart 2006: start maatschappelijk onderzoek. Eerste gesprek met de maatschappelijk assistente. Veel zenuwen vooraf. Maar zo'n vriendelijke vrouw dat wij onze zenuwen en onzekerheden snel vergeten waren.
• 27 maart 2006: eerste gesprek met de psycholoog. Weer veel zenuwen. Achter elke vraag zochten wij naar het addertje onder het gras. Maar dit was niet altijd te vinden. Heel veel vragen door ons hoofd? Waar zoeken zij naar? Kijken zij vooral naar lichaamstaal? Hoe wij reageren tegenover elkaar? Rarara...
• 20 april 2006: tweede gesprek met de maatschappelijk assistente bij ons thuis. Heel het huis opgekuist (kwam van pas), maar zij is nergens gaan kijken. 't Was één van de eerste zonnige dagen dus hebben wij lekker buiten gezeten in de tuin. Onze poezen (Victor en Stella) hebben ook hun beste beentje voorgezet en waren de voorbeeldigheid zelve. Wij kregen een soort van tussentijdse evaluatie. Het enige waar zij nog vragen omtrent hadden was de leeftijd van Joris (50). Wij hebben daar een kwartiertje over door gepraat en daarna was de maatschappelijk werkster gerustgesteld. Leuk gesprek, de tijd vloog en toen was zij weer weg.
• 24 april 2006: tweede en laatste gesprek met de psycholoog. Minder zenuwen. Het gesprek ging dieper in op wie wij zelf zijn, aan de hand van ons levensverhaal dat wij reeds eerder hadden moeten inleveren. Dit gesprek liep zeer vlot en veel ontspannener dan de vorige keer. De tussentijdse evaluatie had ons min of meer gerust gesteld.