Nog eventjes geduld dus....
Ja, dat hebben wij al dikwijls gehoord. Nog eventjes geduld.... 't Zal niet lang meer duren....
Eénmaal als het kindje er is ga je dat allemaal gauw vergeten zijn....
Dat is zoals zenuwachtig zijn en iedereen die dan zegt dat ge niet moet zenuwachtig zijn waardoor dat ge nog veel zenuwachtiger wordt!
Ge krijgt dat dan ook in verschillende vormen: Geduld is een schone deugd ... als je maar genoeg geduld hebt komt uiteindelijk alles goed... Geduld is een bitter kruid maar draagt goede vruchten ... geduld overwint alles ... maar ge zou ter toch uw geduld bij verliezen niewaar.
In alle geval hadden zij bij ROH vorige week tijdens de voorbereiding al bevestigd dat er toewijzingen zouden aankomen. Natuurlijk begint onze hersenmassa dit meteen om te zetten naar toewijzingen deze week nog en misschien wel al een toewijzing voor ons. Wij hebben nu net vernomen dat het zeker niet meer voor deze week zal zijn, maar misschien wel voor eind volgende week...
... Dagdromend hoor ik dan de telefoon al gaan en droom ik heel het gesprek dat zich zal afspelen. Hoe ik mij zal voelen, hoe ik zal reageren, wat ik ga onthouden buiten de naam en de leeftijd. Vervolgens zal ik dan mijn collega's één voor één in de armen vliegen en mijn werk laten voor wat het is en per helikopter overvliegen naar Joris waar wij dan de champagne kurken laten knallen en heel de stad met ons meefeest. 's Avonds zitten wij dan bij de hoofdpunten van het nieuws op zowel één als VTM. Het grootste vuurwerk ooit wordt afgestoken en heel het land deeld in onze vreugde...
't Zal allemaal zo groots wel niet uitpakken. Maar als volgende week die telefoon zou gaan....
't zal toch een ware aardverschuiving veroorzaken! Was het al maar zover! Nog eventjes geduld dus...!
