Ja. Geloof het of niet. Maar eens ons kindje hier is, is het nog lang niet gedaan met papieren verzamelen en zaken in orde brengen. Ons zoontje is op dit moment nog steeds niet ingeschreven op de bevolkingsdienst en zal dat zeker deze week ook niet meer worden. Nochthans had ik mij goed voorbereid en had ik de bevolkingsdienst al verwittigd wat er op hen af zou komen. Vorige maandag met de vertaalde documenten (gekopieerd en al) naar ginder gereden. Cadeautjes gekregen. Felicitaties voor mijn zoon en zorgvuldigheid. Een paar dagen later: "ja mevrouw, er is een probleem. De naam van uw zoontje is niet gekend in het rijksregister." Hoelang gaat dat duren voor dit in orde is (wij kunnen hem namelijk niet rap een andere naam geven)? "Bwaah, 2 à 3 weken mevrouw"... 2 à 3 WEKEN!!!!!!! .... "Ja, eerst moet er een code aangevraagd worden en als die code er is moeten die cijfers eerst nog eens vertaald worden naar letters. Dat gaat allemaal zo snel niet hoor!"
Dat wil dus zeggen dat ik mijn adoptieverlof niet kan aanvragen (want Beluy bestaat nog niet in België) en kan ik ons zoontje ook niet inschrijven bij de ziekenkas. Nu..... de wijkagent is 15 juli al bij ons langs geweest en die datum zal gebruikt worden als inschrijvingsdatum. Dus uiteindelijk zal alles wel met terugwerkende kracht in orde komen. Maar nu zitten wij ondertussen wel met een ander probleem. 12 augustus vertrekken wij voor een weekje naar Frankrijk. "Oei, oei, madam, dat zou ik toch niet doen als ik van u was. Tegenwoordig doen ze vliegende controles en zonder kinderpas ga je daar serieus in de problemen mee komen. Ik heb dat al eens meegemaakt. En dat was grote miserie hoor!"
Dan maar gebeld naar de mutualiteit om te kijken of zij al iets in orde kunnen brengen, want wij zijn toch ook al langs het tropisch instituut geweest. Wel dit was het antwoord: "Mevrouw, ik zou u heel graag willen helpen maar ik kan dat niet doen. De nieuwe adoptiewet is afgesproken tussen de vakbonden en de werkgevers en wij (de mutualiteiten) zijn hier niet in betrokken geweest terwijl wij toch ook een belangrijke partij zijn (snif, snif). Wij zijn ons ervan bewust dat de wet met haken en ogen aan elkaar hangt en absoluut niet werkbaar is, maar kunnen er niets aan doen. " Op mijn vraag: "Bij wie moet ik dan aankloppen?" zei hij, " bij uw werkgever misschien?". Mijn werkgever hoort het natuurlijk in Keulen donderen en weet helemaal niet wat er van hem of mij of 't is om 't even wie verwacht wordt! Dus heb ik nu besloten om mijn ergernis nog één keer neer te pennen om ze vervolgens van mij af te zetten en mij bezig te houden met mijn hoofdbekommernis. Het welzijn van mijn kersvers zoontje!
Hij verandert elke dag. 't Is ongelofelijk om zien hoe snel hij vooruitgaat. De laatste dagen schiet hij 's nachts en ook overdag in paniek wakker uit zijn slaap. Meestal is hij snel gesust, maar soms duurt het toch echt wel wat langer en wordt hij ook niet meteen volledig wakker. Wat spookt er toch allemaal in dat kopke rond. Op zo'n momenten is het wel spijtig dat hij zo klein is en hij tegen ons niet kan zeggen wat het probleem is. Ik denk dat hij op zoek gaat naar beelden (iets vertrouwd) die hij zich herinnert van het weeshuis en de verzorgster en deze dan niet vindt. 't Moet toch allemaal heel erg raar zijn voor dat manneke om nu hier bij ons te zijn. Maar los daarvan schaterlacht hij nog steeds heel de dag door. 't Is echt een tof ventje. Ik denk soms: " waar heb ik dit aan verdiend!"
