...één maand later

Vandaag is het precies 1 maand geleden dat ons zoontje Beluy ons toegewezen is.
Ondertussen is er niet zoveel gebeurd.
Alhoewel...ondertussen staat het bedje al klaar en begint onze gang vol te geraken met een hele hoop leuke kinderspulletjes die ik her en der kan lenen.
Er moet nog wel het één en ander gebeuren voor het kamertje helemaal klaar is, maar wij stellen dat nog een beetje uit. Wij hebben nog tijd genoeg.
Raar hoor! Soms kan ik mij nog helemaal niet voorstellen dat er een kindje op komst is, op andere dagen loop ik breedlachend rond met de gedachten aan ons zoontje en op nog andere dagen overvalt mij ineens een enorme angst. Zal ik dat allemaal wel kunnen? Ga ik dat kunnen blijven combineren met mijn werk? Ga ik mij meteen mama voelen? Hoe gaat hij zelf zijn adoptie verwerken? En dan denk ik weer: "hij zal nog zo klein zijn dat dat allemaal niet meteen een probleem zal zijn!". En dan zakt het allemaal weer een beetje weg en loop ik weer breedlachend rond!
mijn nieuwsgierigheid begint ook enorm toe te nemen. Hoe zal hij eruit zien? Hoe groot zal hij zijn? Hoe donker of licht zal hij zijn? Hoe....
Ondertussen hebben wij wel een mailtje gekregen van Ray of Hope met de melding dat de contactpersoon voor hen in Addis opnieuw vader is geworden. Een heel erg heugelijke gebeurtenis maar voor collega-adoptieouders wil dit wel zeggen dat hun aanvragen bij de rechtbank uitgesteld zijn. Je kan er natuurlijk niet echt kwaad voor zijn, maar het zorgt natuurlijk allemaal wel voor een beetje extra stress...
Hopelijk krijgen zij volgende week goed nieuws en kunnen zij hun koffers beginnen pakken.
Wij moeten ondertussen nog minstens 2 weken wachten vooraleer Mr. Bruk voor ons actie kan ondernemen. Nog eventjes geduld dus...