Vandaag is mijn bompa overleden.
Mijn mama en zijn oudste zuster hebben heel de nacht aan zijn ziekbed gezeten totdat hij zich uiteindelijk overgegeven heeft. Hij was al een paar maanden erg ziek en heeft heel veel pijn gehad. Het lijden voor hem is nu voorbij. Voor ons begint het verdriet en het gemis.
Hij was heel erg nieuwsgierig naar "ons kindje van ver" en wij hadden hem maar wat graag voorgesteld aan zijn donker achterkleinkind.
Slaap zacht lieve bompa.
Sinds kort staat er een nieuwe wachtlijst op de site van Ray of Hope en ja hoor wij zijn... niet opgeschoven. Er zijn wel een aantal toewijzingen gebeurd waardoor wij in de praktijk drie plaatsen opgeschoven zijn van 15 naar 12. 't Gaat niet echt vooruit daar. En wij die hadden gehoopt nog dit jaar een toewijzing te krijgen... 't zal dus niet mogen zijn.
Vandaag eens gebeld naar Ray of Hope met de vraag hoe het nu gesteld is met ons dossier. Daar blijkt dat ons dossier niet eind oktober, zoals eerst gemeld, naar Ethiopië zou vertrekken maar te vroegste begin december. Zucht!
Reden hiervoor is dat zij dossiers afwerken in de juiste volgorde. Dus zolang de dossiers voor ons niet in orde zijn, zal er ook aan ons dossier niet worden verder gewerkt. Dit om te vermijden dat mensen die later op de wachtlijst terechtkomen eerder een toewijzing zouden krijgen doordat zij hun paperassen makkelijker bijeen gekregen hebben. Want laat ons eerlijk zijn, wij hebben duidelijk gemerkt dat het niet aan de adoptiekoppels zelf ligt dat het dossier vertraging oploopt.
Wij kunnen hier dus alle begrip voor opbrengen, maar wij hadden niet verwacht dat wij zo traag zouden opschuiven op de wachtlijst.
Geduld is een schone deugd! Dat mag ik vandaag weer eens ondervinden.
