De "Kribbe-Blues"

Het is zover.
Beluy is gisteren voor het eerst naar de kribbe geweest.
Ik wist dat het er onvermijdelijk zat aan te komen en gisteren was het dan zover.
's Ochtends nog enorm mijn best gedaan om te doen alsof er niets aan de hand was. Ons ochtendritueel volledig afgewerkt en dan, hup, de auto in naar Beregoed. Ik heb mijn waterlanders kunnen binnenhouden - ik wou Beluy niet meesleuren in mijn tristesse - maar mijn hart ging tekeer alsof ik net een marathon gelopen had.
De kribbe is echt wel super en wij hebben er alle vertrouwen in dat het Beluy daar heel erg goed zal gaan. Heel lieve verzorgsters, heel veel aandacht voor de individuele ontwikkeling van de kindjes en vooral heel veel speelgoed. Mama en papa hebben uitgebreid afscheid genomen en dan moesten wij hem loslaten.

Loslaten.... er loopt hier al een grote dochter rond dus wij weten wat het is.... maar het blijft toch verdomd moeilijk.

Terug thuis ging de tijd niet vooruit. Dan maar gaan winkelen voor het feest van zondag om mijn gedachten wat te verzetten. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest en kon ook helemaal niet thuis brengen wat voor een gevoel mij dit nu gaf. Tristesse, blijheid, boosheid, bezorgdheid, jaloezie.....
Dat laatste weegt volgens mij wel door. Jaloers dat anderen tijd doorbrengen met mijn kindje.
Nochthans heb ik hier toch zelf voor gekozen. Thuis blijven was voor mij geen optie. Niet alleen is dat financiëel bijna niet haalbaar, maar ik ben ook enorm aan mijn zelfstandigheid gehecht. Dat ik niet meer zou gaan werken was dus uitgesloten. En ergens wil ik ook echt wel terug gaan werken, alleen is het vreselijk jammer dat ik daarvoor tijd met mijn kindje moet inleveren.
"Ge kunt niet alles hebben in het leven hé!"
Voor Beluy hier was had ik niet gedacht dat ik in zo'n twee-strijd terecht zou komen. Ik dacht dat ik blij zou zijn om terug tijd te hebben voor mezelf. Niet dus! Alhoewel..... ergens weer wel hoor.... .

Een halfuur vroeger dan afgesproken stonden wij alweer bij de kribbe. Beluy had zich voorbeeldig gedragen en heel fijn met de anderen kindjes zitten spelen. Toen hij ons zag begon hij wild te wippen en schaterde het uit! Dat was echt wel een super troost!
Ons manneke heeft het goed, is gezond én content. Meer kan je voor je kind toch niet wensen hé!

-