Positief vonnis

WIJ ZIJN GESLAAGD!!!!!!!!!!
En 't is niet over ons exaam dat het hier gaat!
Vanochtend moesten wij bij de jeugdrechter zijn voor ons vonnis (of wij goedkeuring krijgen om een kindje te mogen adopteren). Wij hadden ons dossier reeds mogen inzien en waren niet echt ongerust meer, maar toch... (ge moogt het vel van den beer niet verkopen voor ge hem geschoten hebt!). Tot vanmorgen natuurlijk. Ik had in mijn hoofd gestoken dat wij er om 11u30 moesten zijn. Toen ik vanmorgen opstond (lekker uitgeslapen want ik heb een dagje verlof genomen) realiseerde ik mij plots dat ik dat eigenlijk zo'n vreemd uur vond. Dus voor de zekerheid toch nog maar even naar de rechtbank gebeld. Daar kreeg ik een vriendelijke mijnheer aan de lijn die mij er op wees dat wij reeds om 10u00 verwacht werden! Joris onmiddelijk uit ons bed gesmeten. In zeventwintig haasten hebben wij ons gewassen en aangekleed en dan al hijgend in de auto gesprongen. Natuurlijk voor alle rode lichten gestaan en overal file en wegomlegging, maar.... geloof het of niet parking voor de deur! Dus toch nog net op tijd. Oef!!
Bovengekomen zagen wij dat de gang, wachtruimte en rechtzaal afgeladen vol zat. Wij hadden ons dus echt niet moeten haasten en de zaalwachter zij verbaasd: "Adoptie... daar beginnen wij toch maar om 11u00 aan?!" En daar zaten wij dan temidden van de echtscheidingen en voogdijregelingen. Rare spanningen hoor. Mensen die getrouwd geweest zijn en kinderen hebben en die elkaar niet willen aankijken. Verbitterde blikken alom. Een vrouw die na de uitspraak tegen haar advocaat bezig was dat zij de regeling maar niets vond omdat zij haar kind elk weekend bij haar zou hebben en dan niet meer zo makkelijk zou kunnen uitgaan. En wij zijn hier hemel en aarde aan het verzetten om een kind alle dagen van de week én het weekend bij ons te kunnen hebben.
Enfin, na een uur was het eindelijk aan ons. De spanning van de vorige vonnissen hing nog in de kamer. Ons dossier lag open op tafel. Noch de rechter, noch de procureur hadden opmerkingen of vragen en na 30 sec. was de beslissing gevallen. Wij mogen adopteren. 9 augustus mogen wij ons vonnis in de bus verwachten! Wij mochten vertrekken en zij wensten ons heel veel succes voor de toekomst.
Joris, die altijd al een krak is in het breken van spanningen, voegde er luchtig aan toe:" Blij dat wij mogen vertrekken, want een mens zou aan kinderen beginnen twijfelen bij het aanhoren en aanschouwen van alle miserie hier vanmorgen"! Zowel de procureur, als de jeugdrechter en zelfs de toch iets zuurdere griffie lagen onder hun stoel van het lachen. Bij het verlaten van de zaal werden wij hierdoor wel heel vreemd aangekeken door de nog wachtende advocaten en scheidende koppels.
Het is dus eindelijk zover. Nu kunnen wij met een gerust hart trouwen zaterdag en plannen beginnen maken voor onze toekomst met 4.