En ze leefden nog lang en gelukkig........

Hallo allemaal,

Dit is - voorlopig dan toch - het laatste berichtje dat ik op onze blog zal posten (wat voelt dat raar aan zeg!).
Het gaat heel erg goed met ons. Beluy is hier ondertussen meer dan 4 maand en stilletjesaan beginnen wij in ons ritme te geraken. Hij is nog steeds ons zonnetje in huis en evolueert en groeit gelijk het een lieve lust is.
Maar.... op adoptie-vlak gebeurt er niet zo veel meer en daarom lijkt het mij logisch om er hier een einde aan te breien. Ik heb nog eventjes getwijfeld om hier de belangrijke gebeurtenissen in ons gezinnetje te blijven bloggen, maar ik hoop dat jullie begrijpen dat het internet daar niet echt de plaats voor is en ik de privacy van mijn zoontje moet respecteren en beschermen.

Deze blog was voor mij een enorme houvast gedurende de hele, toch wel onzekere, adoptieprocedure. Het heeft enorm deugd gedaan dat ik hier mijn hart kon luchten en mijn verhaal eens kwijt kon. Het was fantastisch om op deze manier al het goede nieuws de wereld in te sturen. Het is een waardevol dagboek geworden waar ik, als ik het zo nalees, nogal vurig ben ingevlogen. Bedankt voor al jullie reacties, steun en vriendschap. En moesten jullie zich afvragen hoe het met ons gaat of hebben jullie nog vragen ivm onze ervaringen dan mag je ons gerust mailen natuurlijk (ons mail-adres vind je onderaan de blog).

Zo! Dit was het dan! Het ga jullie goed!

en wij... wij leven hopelijk nog lang en gelukkig!

Weer op de rol

Het is eindelijk zover! Wij hebben vorige week de laatste papieren ontvangen uit Ethiopië. Ik moet toegeven dat ik stiekem had gehoopt daar nog wat extra informatie te mogen vinden, maar helaas. Alle paperassen zijn verzameld en vanmorgen is Joris dan met heel ons dossiertje naar de jeugdrechtbank gegaan om de gewone adoptie van Beluy te laten omzetten naar volle adoptie. 't was eventjes een hele zoektocht want de jeugdrechtbank was er niet meer! Een verrassing van formaat natuurlijk! Maar gelukkig na wat extra speurwerk het nieuwe adres gevonden. En na nog wat wegomleggingen en files er dan toch geraakt. Ons dossier ligt er, 52,00 Euro neergeteld, wij staan op de rol en de start van het laatste deel van onze procedure is ingezet. Normaal gezien komt er hier niet zoveel meer bij kijken. Wij zullen waarschijnlijk wel gehoord worden bij de jeugdrechter en ondervraagd worden door een politie-inspecteur maar daar draaien wij ons hand niet meer voor om. Deze keer hebben wij wel iemand moeten aanstellen die zal spreken uit naam van onze zoon! 't Klinkt misschien bizar,maar ook daar ga ik mijn hoofd niet over breken. Gelukkig hebben wij iemand zeer bereid gevonden om dit op zich te nemen. 'k Hoop alleen niet dat de inspecteur heel de familie gaat ondervragen (zoals meestal voorgeschreven wordt) want langs Joris 'zijn kant' gaat dat over wel heeeeel veel volk. Wanneer wij nu precies moeten verschijnen en verhoord worden is ons nog een raadsel. Bij Ray of Hope hebben ze ons wel laten weten dat wij ermee moeten rekening houden dat heel de procedure makkelijk een jaar kan duren. Maar vermits Beluy hier al is en het enkel om papperassen gaat liggen wij ook daar niet van wakker.

Goed nieuws!

Na een veel te lange periode van stilte beginnen er weer beetje bij beetje toewijzingen door te sijpelen van bij Ray of Hope. Hopelijk is het nog maar het begin en volgen er nog heel wat meer.

En....Ondertussen zijn deze week onze bijna buren (zou het 200m zijn?) thuisgekomen met hun twee Ethiopische dochters. Zij hebben lang moeten wachten op hun toewijzing maar vooral het afreizen werd altijd maar uitgesteld. 't Is dus een ongelofelijk opluchting dat ze eindelijk thuis zijn. Wij hadden gehoopt hen te kunnen verwelkomen op Zaventhem maar dat is ons helaas niet gelukt. Voorlopig laten we ze nog eventjes bekomen, zolang ik mijn nieuwsgierigheid de baas kan blijven tenminste!

En.....Beluy is vandaag alweer 9 maand oud. De tijd vliegt. Elke dag doet hij wel iets nieuws en is hij weer een beetje minder baby. Hij begint echt te evolueren naar een peuter.

Het lezen begint ook al goed te lukken....

Voor de rest ook alles goed met ons. Wij zijn nog niet helemaal gewend aan het nieuwe ritme (ik werken, Joris werken, Beluy kribbe), maar dat zal wel in orde komen. Vermits ik voorlopig deeltijds werk kan ik toch nog veel tijd met ons zoontje doorbrengen.
Wij zitten wel nog altijd te wachten op papieren uit Ethiopië om onze procedure tot omzetting naar volle adoptie te kunnen opstarten. Ik ga Bruk nog even gerust laten tot de toewijzingen achter de rug zijn, maar dan ga ik toch eens serieus aan zijn oren trekken!


Aan alle mensen die net thuis zijn met hun kinderen: Welkom thuis!
Aan alle mensen die net een toewijzing gekregen hebben: Geniet van de roze wolk en een super-dikke proficiat!
Aan alle mensen die nog aan het wachten zijn: Courage! En veel succes!

-

En toen was er .... Fien

Beluy is ondertussen meer dan drie maand thuis. Amaai, wat vliegt de tijd!
Tijd dus voor de eerste tussentijdse evalutie. Vanaf volgend jaar moeten wij jaarlijks rapportjes opstellen met foto's voor het adoptie-bureau, het weeshuis en de Ethiopisch instanties over het wel en wee van ons zoontje. Dit tot hij 18 jaar oud is. Maar nu wordt dit nog verzorgd door Ray of Hope zelf en wordt er een huisbezoek aangekoppeld. 't Was een leuk weerzien met Fien. Zij is samen met ons afgereisd naar Addis en voor haar was het natuurlijk leuk om te zien hoe Beluy ondertussen veranderd was. 't Was een warme babbel, wij hebben een vragenlijstje moeten afwerken en wij hadden ook de kans om zelf nog wat vragen te stellen. Want er over lezen in boeken is één ding, maar als je er dan eenmaal ingesmeten wordt is het toch heel wat anders.
Vragen die er onder andere gesteld werden waren: hoe verloopt volgens jullie de hechting, hoe zou je zijn karakter beschrijven, slaapt/eet hij goed,... heel voor de hand liggende dingen. Wij hebben er eigenlijk niet al te veel op moeten antwoorden want hij lag rustig te slapen toen Fien toe kwam. Nadat hij wakker werd heeft hij zijn fruitpap zeer voorbeeldig opgegeten (ik was zelf verbaasd!), had hij overal enorm plezier in en hij toonde een knap staaltje van kruip- en optrekwerk. Wat konden wij daar nog aan toevoegen. 'k Moet er geen tekeningske bij maken zeker dat wij verzot zijn op dan ventje! Nu ik hem regelmatig moet achterlaten in de kribbe voel ik pas echt hoe sterk dat onze band al geworden is.
Het volgend bezoek is voor juli 2008. Maar waarschijnlijk zullen wij Fien nog wel vaker terug zien.

Welkomstfeest

Precies drie maanden nadat wij Beluy voor het eerst in onze armen hielden organiseerden wij gisteren een groot welkomstfeest. Na een periode van afzondering om ons zoontje te laten wennen aan zijn nieuwe omgeving hadden wij familie en vrienden uitgenodigd om kennis met hem te maken 'in levende lijve'. 't Was een fantastische dag! Zeer veel mensen waren afgezakt naar Zaffelare en genoten samen met ons van het mooie nazomerweer. Beluy was erg onder de indruk van alle aandacht maar liet het zich zonder probleem welgevallen. Voor mij was het ook meteen de feestelijke afsluiting van mijn 'thuis' periode. Woensdag begin ik immers terug te werken en zullen wij terecht komen in weer een heel ander ritme. Gelukkig eerst nog vier maanden deeltijds vooraleer ik weer voltijds aan het werk moet.
Een jaar geleden zijn wij getrouwd om ons zoontje te kunnen adopteren (ook in Zaffelare) en nu waren wij daar om hem voor te stellen aan 'het grote publiek'. De cirkel is rond. Ik kan niet anders dan eerlijk toegeven dat ons geluk compleet is.

Bedankt allemaal voor alle steun en warmte die wij van jullie gekregen hebben.


-

De "Kribbe-Blues"

Het is zover.
Beluy is gisteren voor het eerst naar de kribbe geweest.
Ik wist dat het er onvermijdelijk zat aan te komen en gisteren was het dan zover.
's Ochtends nog enorm mijn best gedaan om te doen alsof er niets aan de hand was. Ons ochtendritueel volledig afgewerkt en dan, hup, de auto in naar Beregoed. Ik heb mijn waterlanders kunnen binnenhouden - ik wou Beluy niet meesleuren in mijn tristesse - maar mijn hart ging tekeer alsof ik net een marathon gelopen had.
De kribbe is echt wel super en wij hebben er alle vertrouwen in dat het Beluy daar heel erg goed zal gaan. Heel lieve verzorgsters, heel veel aandacht voor de individuele ontwikkeling van de kindjes en vooral heel veel speelgoed. Mama en papa hebben uitgebreid afscheid genomen en dan moesten wij hem loslaten.

Loslaten.... er loopt hier al een grote dochter rond dus wij weten wat het is.... maar het blijft toch verdomd moeilijk.

Terug thuis ging de tijd niet vooruit. Dan maar gaan winkelen voor het feest van zondag om mijn gedachten wat te verzetten. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest en kon ook helemaal niet thuis brengen wat voor een gevoel mij dit nu gaf. Tristesse, blijheid, boosheid, bezorgdheid, jaloezie.....
Dat laatste weegt volgens mij wel door. Jaloers dat anderen tijd doorbrengen met mijn kindje.
Nochthans heb ik hier toch zelf voor gekozen. Thuis blijven was voor mij geen optie. Niet alleen is dat financiëel bijna niet haalbaar, maar ik ben ook enorm aan mijn zelfstandigheid gehecht. Dat ik niet meer zou gaan werken was dus uitgesloten. En ergens wil ik ook echt wel terug gaan werken, alleen is het vreselijk jammer dat ik daarvoor tijd met mijn kindje moet inleveren.
"Ge kunt niet alles hebben in het leven hé!"
Voor Beluy hier was had ik niet gedacht dat ik in zo'n twee-strijd terecht zou komen. Ik dacht dat ik blij zou zijn om terug tijd te hebben voor mezelf. Niet dus! Alhoewel..... ergens weer wel hoor.... .

Een halfuur vroeger dan afgesproken stonden wij alweer bij de kribbe. Beluy had zich voorbeeldig gedragen en heel fijn met de anderen kindjes zitten spelen. Toen hij ons zag begon hij wild te wippen en schaterde het uit! Dat was echt wel een super troost!
Ons manneke heeft het goed, is gezond én content. Meer kan je voor je kind toch niet wensen hé!

-

Gelukkig Nieuwjaar!!!!

Aan iedereen een fantastisch nieuw millenium gewenst!!
Vandaag is het immers 1 januari 2000 in Ethiopië. Dat wordt leuk de volgende jaren om telkens tweemaal nieuwjaar te kunnen vieren! Aan iedereen de allerbeste wensen en dat er voor al de wachtenden snel een eind komt aan alle onzekerheid en ze hun kinderen binnenkort in de armen kunnen sluiten!

Met ons ondertussen nog steeds alles heel erg goed. Wij hebben ondertussen weer een nieuw vervoermiddel zodat mama de handen terug vrij heeft! Beluy vindt het in alle geval super!

Tripp-Trapp

Ongelofelijk maar waar! Sinds vandaag zit Beluy gewoon samen met ons aan tafel! Dankzij peter W. en meter H. zijn wij nu in het bezit van een heuse tripp-trapp. Perfect op maat voor onze kleine man! 't Is echt wel vreemd om hem nu zo naast ons te hebben zitten. Oei, oei, wat gaat dit allemaal snel vooruit zeg! Voor mij mag het gerust wat langzamer gaan!


't Is ook alweer september. De tijd is echt gevlogen. Morgen begint voor Rachel de school. Ze studeert dit jaar af op de middelbare school dus dat wordt best spannend allemaal. Voor mij begint de tijd ook op te raken. Ik ben al ruim voorbij de helft van mijn verlof. Normaal gezien zal ik 10 oktober terug aan de slag moeten. Dat wil ook zeggen dat vanaf nu Beluy af en toe al eens op bezoek zal gaan naar de kribbe om te kijken of het allemaal een beetje lukt en om de andere kindjes te leren kennen. Ik wil er nog niet teveel aandenken. Kunnen wij de klok niet een beetje terug draaien??

Volle adoptie

Nu alle papperassen min of meer rond zijn willen wij starten met de volgende stap in onze procedure. De omzetting van de gewone adoptie (waarbij Beluy enkel familiale banden heeft met zijn adoptiemama en papa) naar volle adoptie waarbij de familiale banden hier worden uitgebreid en die met zijn herkomstland worden doorgesneden. Wij waren eerst niet zeker of wij dit wel zouden doen, maar vermits er geen familie van hem gekend is in Ethiopië en de kans zeer klein is dat er ooit iemand zou opduiken zien wij geen reden om deze omzetting niet te doen.

En ja hoor! Kafka is alweer om de hoek verschenen! Hoe is het toch mogelijk!!! Van Ray of Hope kreeg ik een document met meer uitleg en de stappen die wij moeten ondernemen.
De eerste stap (volgens het document van ROH) is een voogd aanstellen. Dit is een procedure die moet worden opgestart voor het vredegerecht. Dit is op zich ook noodzakelijk moesten wij het enkel op gewone adoptie houden. Beluy wordt immers officieel terug wees moest er met ons iets gebeuren. Dus zo ver geen probleem.... 't is te zeggen tot ik naar het vredegerecht bel. Daar horen ze het letterlijk in Keulen donderen. Ze stellen mij daar de meest onozele vragen en weten hoegenaamd niet wat ze met mij moeten aanvangen. Ze raden mij aan om na 4 september eens terug te bellen, dan is de hoofdgriffier uit verlof en die weet het 'misschien' wel. Allé jongens, waar zijn wij hier mee bezig zeg!!!
Een beetje later telefoon richting jeugdrechtbank. Daar weten ze ook niet precies hoe het moet. Ja, dat komt niet zoveel voor hé madam. Wij zullen het eens uitzoeken.

Ik begrijp echt niet hoe het komt dat er in heel de adoptieprocedure zoveel verwarring en onduidelijkheid moet zijn. Het gaat hier ten slotte toch om kinderen hé! Ja ik zit alweer op mijn paard hoor! Grrrr. Ik had mij er natuurlijk aan kunnen verwachten en om heel eerlijk te zijn ben ik ook niet echt verbaasd. Als je ziet wat voor Kafkaiaanse toestanden wij al hebben moeten doorworstelen zou het onvoorstelbaar geweest zijn moest het plots vlot gaan!

Zelfde verhaal gisteren bij het kinderbijslagvonds. Om onze adoptie-premie te krijgen (is gelijk aan geboorte-premie) moet er een adoptie-akte worden toegevoegd. Ik bel naar het fonds met de vraag wat zij daar precies onder verstaan. Is dat het vonnis, het contract, de erkenning in België, nog iets anders? Die man weet het zelf niet!! "Ja mevrouw, dat komt niet zoveel voor hé! Weet je wat, stuur gewoon alle documenten die je hebt op, waarschijnlijk zal het juiste er dan wel tussenzitten!"

Is er dan niemand die weet hoe het allemaal precies in elkaar zit? Is er dan nergens een transparante tekst waarin alles beschreven wordt? Als ik zie hoeveel kinderen er jaarlijks geadopteerd worden is dit toch echt wel een beetje erover, niet?!

Ik ga mij er weer maar eens overzetten en hoop dat ik binnenkort van ergens antwoord krijg en dat wij dit allemaal zo correct mogelijk kunnen laten verlopen. 't Schijnt dat het gaat zomeren dit weekend dus toch weer iets om naar uit te kijken. En Beluy, de schat, is vandaag alweer 7 maand oud. Ik kijk enorm uit naar de BBQ van One-Earth straks. Ik sta te popelen om een paar 'medereizigers' op deze adoptiereis opnieuw te ontmoeten. Ik houd jullie nog op de hoogte!

La Douce France

Wij zijn net terug thuis van een heerlijk weekje luilekkeren in het Zuiden van Frankrijk.
Wij waren enorm aan het twijfelen of wij dat ons ventje wel zouden aandoen - zo'n lange autorit, een ander bedje, weg van thuis - maar het is echt ongelofelijk goed meegevallen. Beluy deed alsof er niets aan de hand was, gedroeg zich voorbeeldig en wist in een handomdraai alle volwassenen te charmeren! 't Heeft ons ook wel deugd gedaan om eventjes thuis weg te zijn en ons te laten verwennen. Het weer was perfect (niet te warm, niet te koud), het eten was een streling voor het oog en de tong, de locatie was hoog romantisch en het gezelschap was ook niet mis (grapje)! Opa René en Oma Mily waren ook mee en ze waren in de wolken omdat ze een hele week met ons schat konden doorbrengen. Tegelijk gaf het ons de kans om ook eventjes eens iets met ons tweeën te doen. Maar nooit lang, want dan begonnen wij ons zoontje alweer te erg te missen!

Bij thuiskomst wel weer alweer papperassen in de brievenbus. Deze keer van de mutualiteit ivm mijn adoptieverlof. Vreemd genoeg is er een luik bij dat door mijn huisarts moet worden ingevuld? Ik zal straks toch nog maar eens bellen hoe dat precies allemaal zit. Ondertussen is Beluy zoet aan het slapen.
Hij is alweer enorm veranderd. Sedert een paar dagen voor wij op vakantie vertrokken slaapt hij bijna elke nacht door. Hij kan ook bijna zelfstandig zitten, hij moet zichzelf dan nog een beetje ondersteunen met zijn handen, maar lang gaat dit echt niet meer duren. En staan lukt ook al vrij aardig met een kleine ondersteuning van mama of papa. En kruipen komt er ook aan. Soms doet hij het echt, maar dan is hij zelf zo verbaasd dat hij meteen weer vergeet hoe hij dat nu precies weer gedaan heeft!

Onze zoon is ingeschreven!!!!

Eergisteren nog de melding dat het nog 2 à 3 weken ging duren. Gisteren telefoon dat het al in orde is! Geloof het of niet! Zij (de mevrouw van de bevolkingsdienst) had mij beloofd dat zij er spoed achter ging steken en ze heeft woord gehouden! Wat een opluchting!
Vandaag naar de mutualiteit geweest om ook daar alles in orde te brengen en wat blijkt.... dat was allemaal mogelijk en is dan ook allemaal gebeurd! Op de duur begint ge te verwachten dat het moeilijk gaat gaan en zijt ge compleet verbaasd wanneer plots alles meteen in orde is!
Morgen nog de laatste papperassen in orde brengen ivm kinderbijslag e.d. bij mijn werkgever en dan kan ook dit hoofdstuk weer worden afgesloten en kunnen wij zorgeloos op vakantie vertrekken!


Ondertussen met Beluy nog alles in orde. Heeft wel last van een verkoudheid maar daar zijn wij flink tegenaan aan het gaan en ondertussen hebben we het ergste alweer gehad. Vanmorgen bij Kind en Gezin heeft hij ook weer iedereen gecharmeerd met zijn lieve lach en temperamentje. Zijn eerste prikken doorstaan als een echte man en vanaf morgen beginnen wij al aan de fruitpap. Wat gaat dat geven??? De groentepap vliegt hier 's middags al om de oren, alhoewel er toch heel wat ingaat aan zijn pamper te zien! Ik ben benieuwd naar zijn gezichtje bij al die nieuwe smaken. 't Is echt een heerlijk manneke.

De Papiermolen (zoveelste deel....)

Ja. Geloof het of niet. Maar eens ons kindje hier is, is het nog lang niet gedaan met papieren verzamelen en zaken in orde brengen. Ons zoontje is op dit moment nog steeds niet ingeschreven op de bevolkingsdienst en zal dat zeker deze week ook niet meer worden. Nochthans had ik mij goed voorbereid en had ik de bevolkingsdienst al verwittigd wat er op hen af zou komen. Vorige maandag met de vertaalde documenten (gekopieerd en al) naar ginder gereden. Cadeautjes gekregen. Felicitaties voor mijn zoon en zorgvuldigheid. Een paar dagen later: "ja mevrouw, er is een probleem. De naam van uw zoontje is niet gekend in het rijksregister." Hoelang gaat dat duren voor dit in orde is (wij kunnen hem namelijk niet rap een andere naam geven)? "Bwaah, 2 à 3 weken mevrouw"... 2 à 3 WEKEN!!!!!!! .... "Ja, eerst moet er een code aangevraagd worden en als die code er is moeten die cijfers eerst nog eens vertaald worden naar letters. Dat gaat allemaal zo snel niet hoor!"
Dat wil dus zeggen dat ik mijn adoptieverlof niet kan aanvragen (want Beluy bestaat nog niet in België) en kan ik ons zoontje ook niet inschrijven bij de ziekenkas. Nu..... de wijkagent is 15 juli al bij ons langs geweest en die datum zal gebruikt worden als inschrijvingsdatum. Dus uiteindelijk zal alles wel met terugwerkende kracht in orde komen. Maar nu zitten wij ondertussen wel met een ander probleem. 12 augustus vertrekken wij voor een weekje naar Frankrijk. "Oei, oei, madam, dat zou ik toch niet doen als ik van u was. Tegenwoordig doen ze vliegende controles en zonder kinderpas ga je daar serieus in de problemen mee komen. Ik heb dat al eens meegemaakt. En dat was grote miserie hoor!"
Dan maar gebeld naar de mutualiteit om te kijken of zij al iets in orde kunnen brengen, want wij zijn toch ook al langs het tropisch instituut geweest. Wel dit was het antwoord: "Mevrouw, ik zou u heel graag willen helpen maar ik kan dat niet doen. De nieuwe adoptiewet is afgesproken tussen de vakbonden en de werkgevers en wij (de mutualiteiten) zijn hier niet in betrokken geweest terwijl wij toch ook een belangrijke partij zijn (snif, snif). Wij zijn ons ervan bewust dat de wet met haken en ogen aan elkaar hangt en absoluut niet werkbaar is, maar kunnen er niets aan doen. " Op mijn vraag: "Bij wie moet ik dan aankloppen?" zei hij, " bij uw werkgever misschien?". Mijn werkgever hoort het natuurlijk in Keulen donderen en weet helemaal niet wat er van hem of mij of 't is om 't even wie verwacht wordt! Dus heb ik nu besloten om mijn ergernis nog één keer neer te pennen om ze vervolgens van mij af te zetten en mij bezig te houden met mijn hoofdbekommernis. Het welzijn van mijn kersvers zoontje!

Hij verandert elke dag. 't Is ongelofelijk om zien hoe snel hij vooruitgaat. De laatste dagen schiet hij 's nachts en ook overdag in paniek wakker uit zijn slaap. Meestal is hij snel gesust, maar soms duurt het toch echt wel wat langer en wordt hij ook niet meteen volledig wakker. Wat spookt er toch allemaal in dat kopke rond. Op zo'n momenten is het wel spijtig dat hij zo klein is en hij tegen ons niet kan zeggen wat het probleem is. Ik denk dat hij op zoek gaat naar beelden (iets vertrouwd) die hij zich herinnert van het weeshuis en de verzorgster en deze dan niet vindt. 't Moet toch allemaal heel erg raar zijn voor dat manneke om nu hier bij ons te zijn. Maar los daarvan schaterlacht hij nog steeds heel de dag door. 't Is echt een tof ventje. Ik denk soms: " waar heb ik dit aan verdiend!"

De eerste weken

De reis naar 'Ons kindje van ver',
Op 6 juli 2007 zijn wij vertrokken naar Addis Ababa om ons zoontje op te halen. Beladen met 2 propvolle valiezen en een lege maxi cosi. De vlucht ging via Schiphol naar Frankfurt en daarna rechtstreeks verder naar Addis. Het was een nachtvlucht, maar door de zenuwen voor wat komen zou hebben wij geen oog dichtgedaan.



Eerste indruk van Addis Ababa,
De armoede die je ziet in Addis is overweldigend en overal. Mensen (ook kinderen) liggen op de middenberm van de weg te slapen. Wanneer ons busje moet stoppen door het drukke verkeer komen er meteen kinderen aangelopen op zoek naar wat eten of geld. Moe van de reis ben ik een beetje verdwaasd. Mijn gedachten gaan enkel nog uit naar Beluy die binnen een paar uur in mijn armen zal liggen.



Onze eerste ontmoeting met Beluy,
Doordat wij nogal lang hadden stil gestaan in Frankfurt en doordat de controles bij het buitengaan van de luchthaven zo traag verliepen, kwamen wij met heel wat vertraging aan in het hotel. Hierdoor konden wij nog niet meteen naar het weeshuis. Voor ons nog even de kans om een beetje te proberen slapen, wat in mijn geval geen enkel probleem was! Plots staat Joris aan mijn bed:"Opstaan, ze verzamelen boven om te vertrekken!". Ik val bijna uit bed, vergeet mezelf een beetje te fatsoeneren en sprint naar boven. Vals alarm! Iedereen zat verzameld te wachten op Mr. Bruk, maar de bedoeling was dat wij zeker eerst nog iets aten. Een kleine teleurstelling, maar dat uurtje zou nu ook geen verschil meer uitmaken. En inderdaad, onze borden waren nog niet volledig leeg of Bruk kwam tevoorschijn. Eindelijk konden we vertrekken. Ik ben beginnen huilen en ben niet meer gestopt tot wij terug in het hotel waren! Aiai, daar had ik zo voor gevreesd, dat ik mijn emoties niet de baas zou kunnen blijven. Gelukkig was Joris de kalmte zelf en heeft hij mij hier heel lief doorgeloodst. De weg naar het weeshuis was zeer vreemd. Een gammel busje, modderbaantjes, golfplaten muurtjes en daken, geiten en ezels op de weg. En dan de grote poort van het weeshuis. Met de auto's reden we binnen en de poort werd weer gesloten. Daar zaten wij dan. Beluy's naam werd eerst afgeroepen en wij mochten meteen naar hem toe. Toen ik hem zag kon ik amper geloven dat dit prachtige mannetje vanaf nu ons zoontje zou zijn. Ik dierf hem eerst bijna niet vastnemen, zo perfect zag hij eruit. Maar toen ik mezelf toch zo ver kreeg, lachtte hij me meteen ontwapenend toe. Wat een droom van een kind! Het deed ook wel enorm deugd om te zien met hoeveel liefde hij daar de laatste vijf maand omringd is. De verzorgsters waren zeer warme en lieve mensen. Toen wij vertrokken met onze schat in onze armen kwam iedereen afscheid van hen nemen en hen op de handjes kussen. Ik moet mij geen zorgen meer maken. Beluy weet wat liefde en warmte is, die heeft hij hier met overvloed gekregen.


De eerste dagen,
De eerste dagen waren fantastisch. Ik die zo gevreesd had dat wij geen oog gingen dichtdoen 's nachts en dat wij niet goed zouden weten hoe wij met dit bazeke moesten omgaan, moest al snel constateren dat alles zichzelf uitwijst. Proberen en fouten maken was de boodschap! Beluy liet het zich allemaal welgevallen en liet meteen merken dat hij een heel opmerkelijk kereltje is. Ik had niet verwacht dat het moeder- en vaderinstinct zo snel zou toeslaan. Vanaf de eerste moment dat wij hem vasthielden was er geen twijfel meer mogelijk. Dit is onze zoon! Bruk kwam regelmatig een kijkje nemen om te zien of alles nog in orde was en om ons uitstapjes voor te stellen waar wij meestal gretig op in gingen.



Terug naar huis,
Eerst wou ik meteen de eerste dag al terug naar huis. De armoede en de vuilheid van deze stad was mij teveel. Ik voelde mij de blanke, kapitalistische en arrogante vrouw die eens komt kijken hoe armoede er precies uitziet, en pasant een kindje meeneemt en vervolgens zonder omkijken weer terug in haar luxe-vliegtuig stapt terug naar haar eigen wereld. Blanke mensen zie je daar bijna niet, dus wij liepen echt wel in de kijker. Zeker met al die zwarte kindjes op onze schoten. Gelukkig kon ik er mij na een paar dagen toe aanzetten om verder te kijken dan mijn neus lang is en ook te genieten van wat Addis en de mensen daar te bieden hebben. Een week bleek plots te kort te zijn, maar aan de andere kant wilden wij toch ook zo snel mogelijk ons kindje echt 'thuis' hebben. Het werd nog even heel erg spannend toen bleek dat er een schrijffout op het visum van één van de kindjes stond, waardoor men ermee dreigde het kindje niet aan boord te laten. Gelukkig erkende de migratiedienst uiteindelijk dat het hier om een schrijffout ging en konden wij alsnog vertrekken. Oef!! De vlucht terug naar huis was wel heel erg lastig. Beluy zag het allemaal helemaal niet zitten en zette het op een krijsen. Daarenboven was ik in het tumult ergens mijn draagdoek verloren en kon ik hem ook daarin niet kalmeren. Uiteindelijk is hij van pure uitputting in slaap gevallen op mijn schoot. Redelijk pijnlijk (bedjes waren niet voorzien) omdat ik natuurlijk niet meer dierf bewegen ten einde nog een krijspartij te vermijden! Wat een mama lijden kan!!



Eindelijk thuis met onze zoon,
Eindelijk is er een eind gekomen aan al het lange wachten en hebben wij een droom van een zoon. Zo vreemd om hem eindelijk in zijn park en bedje te leggen dat al zo lang klaar staat voor hem. Met een lege maxi cosi vertrokken en nu met een gevulde terug thuis! Wij voelen ons compleet. Het laatste puzzelstukje dat op zijn plaats is gevallen. Zaterdag stonden er heel wat mensen ons op te wachten in Zaventhem en mijn vader en broer zijn nog mee terug naar huis gekomen. Beluy bleef er allemaal zeer kalm onder en liet het een beetje aan hem voorbijgaan. Alhoewel hij toch nog, ondanks zijn vermoeidheid, er in slaagden om de schaterlach-show op te voeren! Zo'n vrolijk kind! Oma's en opa's stonden rond zijn bedje te kijken en zagen dat het goed was. Zondag stond er al een agent aan onze deur voor de vaststelling van woonst. En maandag kregen wij al bezoek van Marcella, een verpleegster van Kind en Gezin. Iedereen in de wolken en wij in de zevende hemel! Ons bezoek vrijdag aan het Tropisch Instituut was minder gezellig, maar laten we dat maar snel vergeten.



Eten, spelen, genieten en slapen,
Ik kan hier voor de rest niet veel aan toe voegen. Zo eenvoudig kan het leven soms blijkbaar zijn! Wij genieten met volle teugen. Opmerkelijk is wel dat Beluy alweer zo hard veranderd is! Toen wij hem voor het eerst in onze armen hadden kon hij enkel van zijn rug naar zijn buik rollen. Ondertussen heeft hij door dat zo in buiklig en met het hoofd opgericht de wereld er helemaal anders uitziet. Ook snapt hij dat wanneer hij van rug naar buik rolt en omgekeerd hij plots zichzelf kan verplaatsen. Elke dag ontdekt hij nieuwe geluiden om met ons te communiceren. En sinds gisteren blijft hij rechtop zitten in de zetel, zonder dat hij zijlings omvalt! Als wij niet oppassen kruipt hij hier volgende week al rond! Wij zijn ongelofelijk trots op hem en zien hem doodgraag. Het lijkt alsof wij al veel langer dan twee weken samen zijn!

En welle terug thuis!!!

Dag lieve mensen. Wij zijn terug thuis met ons zoontje. Voorlopig zijn wij lichtjes uitgeteld, maar ik beloof dat ik hier binnenkort een hele hoop foto's van onze reis zal posten. Het heeft op ons allemaal een zware indruk gemaakt en wij gaan nu eventjes bekomen.
Ik wil wel iedereen bedanken die de laatste weken en maanden zo met ons hebben meegeleefd en die ons hebben opgewacht op de luchthaven. Het heeft ons echt deugd gedaan. Merci!
Ik heb wel Beluy's fotootje een kleine update gegeven en het wazige fotootje verwijderd. Meer is er nog op komst. Tot binnenkort!

Dag 6 & 7: I'm a lucky girl!

Eindelijk is het mij gisteren gelukt om verder te kijken dan de overweldigende armoede en mijn houding van 'bange blanke vrouw' te laten varen. De mensen hier zijn enorm elegant en openhartig. Terwijl ik de eerste dagen zo snel mogelijk weer naar huis wou, vind ik het nu wel jammer dat wij vanavond alweer vertrekken.
Gisteren zijn wij op bezoek geweest bij Lucy, ons aller betovergroottante. Naar het schijnt gaat het hier wel om een replica, maar het was toch leuk om daar zo samen bij haar te staan. Beluy was enorm geboeid door alles wat er gebeurde.
Wat mij wel trof was een man die ons aansprak en ons bedankte omdat wij dit kindje meenemen naar onze westerse wereld. Ik vroeg hem of hij het niet vreemd vindt dat al die blanke mensen hun kindjes kwamen halen. Maar hij was daar heel nuchter in en zei:" Dit is een moderne wereld, als hij het vliegtuig neemt is hij hier zo terug. Trouwens nu is hem een toekomst als bedelaar bespaard. ' He is a lucky boy'." Waarop ik repliceerde:" and I'm a lucky girl."
Beluy heeft enorm veel aantrek van de mensen (ook de mannen trouwens) en iedereen komt zijn handjes kussen. Hij zit dan vanuit zijn troon (onze draagzak) alles te aanschouwen.
Vanochtend echter voelt hij dat er iets te gebeuren staat en is hij helemaal uit zijn doen. Ik ga hier daarom ook afronden en Joris even aflossen. Joris is trouwens een fantastische papa. Hij en Beluy zijn ondertussen al volledig verslingerd aan elkaar. Ontroerend hoor om mijn twee mannen zo bezig te zien!
Tot morgen, dan zijn wij alweer terug thuis. Het blijft allemaal toch een beetje surrealistisch om te beseffen dat morgen het kinderkamertje gevuld zal zijn met ons zoontje.

Ciao! (amhaars voor tot nog eens, wie beweert er hier dat het een moeilijke taal is!)

Dag 4 & 5: Addis Ababa

Eventjes laten weten dat het nog steeds heel erg goed gaat met ons.
Beluy is een droom van een baby. Hij is een enorme lachebek, maar toch wel met een heel erg eigen willetje als hij zijn zin niet krijgt of als hij honger heeft.

Gisteren hebben wij een bezoek gebracht aan de Mercato. Een enorm grote, drukbezochte en chaotische markt. Omdat wij onze kindjes bijhadden wou onze chauffeur niet dat wij uitstapte en hebben wij enkel kunnen kijken, als vissen in een aquarium, vanuit ons busje. Andere blanke mensen zie je hier bijna niet en met al die zwarte kindjes op onze schoten moet dat toch wel een bizar beeld zijn. De armoede hier is echt overweldigend en moeilijk te bevatten. Hoe is het mogelijk dat zoveel mensen het met zo weinig moeten stellen.

Vandaag hebben wij eens een uitstap gemaakt buiten Addis naar de bergen. Meteen zaten wij op 800 meter hoger dan de hoofdstad temidden van een eucaliptus woud. Blijkbaar geimporteerd vanuit Australie door Menelik II. De lucht was er super-zuiver, wat je in de stad niet kan zeggen. Het overzicht en de natuur zijn een verademing in vergelijking met de chaos van de stad. Op de terugweg had het busje een platte band. Plots bleek ook onze chauffeur verdwenen met het reservewiel. Daar stonden wij in ons aquarium temidden van een drukke straat vol winkeltjes. Wij hadden natuurlijk enorm het bezien en al snel troepten er een hele hoop mensen rond het busje. Niet echt geruststellend. Tot bleek dat iedereen probeerde om ons te helpen het wiel te vervangen. De mensen zijn hier enorm hartelijk en open. Ik denk dat ik nog niet dikwijls zo gastvrij ontvangen ben als hier.

Nog twee dagen en wij vertrekken alweer richting huis. Tot straks!

Dag 2 & 3: Wennen aan elkaar

Wij stellen het hier allemaal heel erg goed. Wij moeten natuurlijk wel enorm wennen aan elkaar.
' s Nachts gaat het fantastisch en geeft Beluy ons alle tijd om onze batterijen op te laden, maar overdag doet hij serieus zijn best om ons uithoudingsvermogen te testen! Er wordt hier wat afgeschaterd! 't Is echt een droom van een kind, ons zonnetje in huis. Maar een beetje slapen overdag, nee hoor!
Het regent hier wel zeer hard (het is hier dan ook winter) en daardoor hebben wij nog niet veel gezien buiten de vier muren van onze hotelkamer. Gisteren-avond hebben wij wel genoten van een etentje in het top-view restaurant, vanwaar je een overzicht hebt over heel Addis.
Misschien, als het weer het toelaat, brengen wij vanmiddag nog een bezoek aan de mercato. Dit is de grootste markt van Addis. Maar voorlopig regent het nog te hard en is het buiten veel te koud voor de babietjes.
Hopelijk krijgen wij toch nog een beetje goed weer deze week, maar de berichten spreken dat spijtig genoeg tegen. Wij zien wel.

Heel veel groeten uit Addis van de kleine Beluy en zijn trotse mama en papa.

Dag 1: De Ontmoeting

Deze ochtend rond 10u00 zijn wij eindelijk toegekomen in Addis, met heel wat vertraging.
Wij waren allemaal zeer moe. Gelukkig is Mr. Bruk ons pas in de namiddag komen ophalen zodat wij toch even tijd hadden om op adem te komen. Niet alleen van de vlucht, maar ook van de diepe indruk die het stadsbeeld hier bij ons achterlaat.

Het vertrek naar het weeshuis en de ontmoeting met onze zoon was zeer emotioneel. Maar ons zoontje is echt het mooiste, liefste, allerste kindje dat er bestaat (zonder overdrijven)! Hij heeft zich meteen aan mij vastgeklampt en ligt nu zalig te slapen in zijn geimproviseerd bedje! Het is werkelijk een droom en ik ben nog lang niet bekomen van de impact dat het op ons heeft. Ik heb al fantastische fotos gemaakt van mijn twee mannen, maar daar zullen jullie op moeten wachten tot we weer thuis zijn vermits de computer hier pre-historisch is!

Ik ga jullie laten en terug het schoon van ons zoontje gaan zien! Tot binnenkort.

En welle weg!!!!

Nog snel een laatste berichtje voor wij beladen met valiezen vertrekken naar Addis Abeba en naar ons zoontje!

Ik ga heel erg mijn best doen om hier een klein reisverslag neer te pennen. De laatste dagen zijn vlot verlopen en wij zijn er helemaal klaar voor. Zijn kamertje is volledig klaar. Afspraken zijn gemaakt met de wijkagent, de bevolkingsdienst, het tropisch instituut en kind en gezin. De valiezen staan klaar (voornamelijk vol met speelgoed en medicijnen voor het weeshuis en natuurlijk kleertjes en aanverwanten voor onze zoon). Ik heb gisteren nog afscheid genomen van mijn collega's en mijn bureau leeggemaakt voor mijn vervanging (als ze die uiteindelijk nog vinden, want op dit moment is er nog niemand!).
Glunderend ben ik vervolgens op mijn fiets gesprongen en al zingend naar huis gereden. Dit voelt als een fantastisch periode! Ik sta nu op een keerpunt in mijn leven en ik kan dit minuut per minuut bewust doormaken. Ik geniet ervan met volle teugen!
Nu wordt het echt spannend! Morgen hebben wij hem al in onze armen! Wat kijk ik daar naar uit! Ik ben zo fier dat ik zijn mama mag zijn!



Toch nog even pronken met ons harde werk, Beluy's kamertje is nu volledig in orde:


Ons voorleeshoekje, zijn bedje bij het raam en de giraf die over hem waakt

Regelneefje

Ja, ik moet het toegeven, ik ben echt een regelneefje! Daarom zijn een aantal stappen in de procedure mij ook bijna fataal geworden. Groen, rood en grijs heb ik al gezien!
Ondertussen weet ik nu ook dat als wij terug thuis komen het nog lang niet gedaan is met alle papperassen. Ons zoontje moet nog ingeschreven worden in de bevolkingsdienst, de mutualiteit, Kind en gezin, het kinderbijslagfonds ... en hij moet bij thuiskomst meteen op controle bij de dokter in het tropisch Instituut.
Dus wat heeft dat regelneefje hier al gedaan!
Een afspraak gemaakt met de bevolkingsdienst zodat zij weten wat er op hen afkomt (voor ik daar weer iemand over de balie trek!).
Een afspraak met de wijkagent dat hij zo snel mogelijk bij ons langskomt (voor dat wij zelfs naar de bevolkingsdienst zijn geweest).
Een afspraak met de mutualiteit, zij zijn bereid om ons kindje in te schrijven aan de hand van ons vonnis! Dus moeten wij niet wachten op de papperassen van de bevolkingsdienst. Zo krijgen wij de kosten voor het Tropisch Instituut wel meteen terug betaald.
Een afspraak in het Tropisch Instituut geregeld bij Dr. Van Goethem zodat wij zo snel mogelijk kunnen nagaan of Beluy geen 'verborgen reizigers' heeft meegebracht.
En wat staat er nog op de agenda: een afspraak met de drukker voor de welkomstkaartjes, een afspraak met Kind en Gezin voor de periodieke controles, naar de Ikea voor de laatste meubeltjes en (adem in, adem uit) ... ons huis spik en span krijgen vooraleer wij vertrekken! En last but not least ga ik ook onze treintickets al op voorhand kopen om naar Schiphol te reizen. Niets wordt er hier nog aan het toeval overgelaten! Ge ziet mijn dagen zijn goed gevuld! 't Zal wel allemaal in stukskes en beetjes moeten gebeuren, want jawel, mijn sinussen spelen weer op en ik heb last van evenwichtstoornissen. Zou het de spanning zijn misschien? (grapje).
Ondertussen hebben wij nog een sociaal rapportje gekregen van onze zoon. Hier staat eigenlijk niets in dat wij nog niet wisten. 't Is wel deugdoend om te lezen dat het nog steeds zeer goed met hem gaat.
En nu ga ik nog wat verder oefenen met de draagdoek zodat ik daar straks niet sta te prutsen en ik Beluy in een knoop leg ipv dienen doek!

Beluy

En hier is hij dan eindelijk....

Alhoewel... veel kan je er nog niet van zien...

Als wij terug zijn uit Addis zal ik zorgen voor een scherper exemplaar.

Beluy

25-01-2007

Reisvoorbereiding

Gisterenavond zijn wij naar onze laatste voorbereiding geweest bij Ray of Hope. Wij waren daar samen met de andere 5 koppels die met ons zullen afreizen. Wij hebben wat meer info gekregen over de reis zelf, over de zaken die wij nog moeten doen eens wij terug zijn en wij hebben nog een filmpje gezien over de weeshuizen waar onze kindjes nu zitten.
Het wordt ongelofelijk concreet nu! Ik krijg er vlinders van in mijn buik!

Voorlopig (maar waarschijnlijk blijft dit ook zo) ziet het er nu in alle geval als volgt uit:

• 06-07-07: Afreis naar Addis via Schiphol
• 07-07-07: Ontmoeting met onze zoon
• 14-07-07: Rond 9:00 landen wij met onze schat op Zaventhem

Ik hoef jullie waarschijnlijk niet meer te zeggen dat mijn humeur op dit moment onverwoestbaar is! Nog 21 dagen en dan hebben wij eindelijk ons zoontje in onze armen! En wij.... wij zijn er klaar voor!

The Final Countdown

Het is zover! Wij hebben een vermoedelijke afreisdatum!
Er is een optie genomen voor ons op de vlucht naar Addis van vrijdag 6 juli 2007.
Dat wil zeggen dat wij op zaterdag 07-07-'07 ons zoontje in onze armen zullen hebben!!
Ik moet jullie zeker niet vertellen dat wij in de 7de hemel zijn!
Morgen op de reisvoorbereiding zullen wij onze medereizigers leren kennen. Normaal gezien reizen wij met drie koppels af. Met één koppel hebben wij vrijdag al een heel gezellige blind-date gehad.

Het is officieel!

Vanaf vandaag mogen wij u met veel trots voorstellen aan...

Beluy Buysse

... het is nu eindelijk officieel!

Net nog dit berichtje ontvangen van Ray of Hope:

"Hallo Nathalie en Joris,

Goed nieuws voor jullie!

Inge heeft Bruk kunnen bereiken en

alles is goed verlopen op de rechtbankzitting van vrijdag!"


-

De laatste rechte lijn

Sinds wij eindelijk weten wanneer onze court-date is, is de rust een beetje weergekeerd in huis. Nu kunnen wij min of meer beginnen aftellen en ons "to do" lijstje afwerken.
't Is een heel erg raar gevoel. Dag na dag beginnen wij ons meer en meer te realiseren hoe dichtbij Beluy al is. Ondertussen is hij alweer vier maanden oud.
Elke dag staat nu in het teken van de adoptie. Op mijn werk moet ik al mijn taken in kaart brengen en systematisch alles doorgeven aan de collega's. Een vervanger/ster voor mij is er spijtig genoeg nog niet gevonden, maar ja, ik ben dan ook onvervangbaar (kuch, kuch)!
Het heeft een heel gepuzzel geweest om mijn verlof te regelen, maar het is nu in orde. Ik zal drie maanden voltijds thuis zijn (2 weken vakantie, 6 weken adoptieverlof en 1 maand ouderschapsverlof), daarna zal ik nog vier maand part-time werken (rest van mijn ouderschapsverlof). Ik heb dan wel niets meer over voor daarna, maar ik ga ervan uit dat die eerste maanden cruciaal zullen zijn voor Beluy en zijn hechting/aanpassing naar ons toe. Voor mezelf zie ik er enorm naar uit om een tijdje thuis te zijn en de gejaagdheid van mijn job eventjes achter mij te laten. Joris zal spijtig genoeg wel meteen weer aan het werk moeten, maar dat ga ik trachten te compenseren door hem veel bezoekjes te brengen.
Het is nu echt de laatste rechte lijn van heel onze procedure. Zo ongelofelijk spannend dat dit is!
Toen wij twee jaar geleden aan ons adoptieverhaal begonnen had ik nooit kunnen denken wat er ons allemaal te wachten zou staan. Aan de ene kant had ik het enorm onderschat, het lange wachten, de onzekerheid rond het maatschappelijk onderzoek en het geschiktheidsvonnis, de onzekerheid rond de wachttijd, de onzekerheid rond de toewijzingen, de onzekerheid rond de courtdate, de stress en angst, het machteloos gevoel, ... . Maar aan de andere kant heb ik fantastische mensen ontmoet, steun gekregen van heel veel vrienden en familie, enorm belangrijke levenslessen getrokken en natuurlijk, het belangrijkste van al, hebben wij nu een zoon Beluy.
't Is nu echt niet lang meer. Als alles goed gaat nog ongeveer 38 dagen! 'k Zal mij al mogen beginnen haasten om de kinderkamer op tijd klaar te hebben. Ik dacht dat dat alleen iets was voor zwangere vrouwen, maar ik moet toegeven dat ik enige nestdrang over mij voel komen!

YiiiiieeeeeHHHHaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!

Geloof het of niet maar WIJ HEBBEN HEM!!! ONZE COURT-DATE! Eindelijk!!

Op 8 juni 2007 worden wij officieel, in het echt, in goede en slechte tijden, voor eeuwig en altijd, de ouders van Beluy!
Dat wil zeggen dat wij omstreeks 8 juli 2007 (precies een jaar na ons huwelijk) op het vliegtuig zullen stappen richting Addis! Het is eindelijk zover! Ik kan het bijna niet geloven!

Beluy! Here we come!!!

Adem in - Adem uit!

Adem in - Adem uit - Adem in - Adem uit - ...

Hou jullie vast! Wij hebben nog altijd geen court-date!
Maar.... wel al een dossiernummer. Dit zou willen zeggen dat wij nu echt niet lang meer zouden moeten wachten op onze court-date. Mr. Bruk is nog net voor het sluiten van de rechtbank opnieuw langs geweest om onze datum te pakken te krijgen. Of hem dat gelukt is weten wij niet. Bij ROH wordt de telefoon niet meer afgenomen en ook in onze mailbox blijft het leeg.
Hopelijk morgen meer nieuws.....

The American Dream

In navolging van Angelina Jolie, Madonna en nu ook Sharon Stone is het "the American Dream" om een kindje te adopteren uit Ethiopië. En zoals altijd als de Amerikanen iets doen, wordt dat dan ook meteen groots aangepakt. Gevolg, de rechtbank van Addis (en dus die ene rechter die alle adopties uitspreekt) wordt overspoeld door dossiers van Amerikaanse kandidaat adoptie-ouders die daar in groep (per 30!) worden gedeponeerd.
Ik moet daar zeker geen tekeningske bijmaken wat dat voor ons betekend. Juist ja.... weer geen court-date en weeral uitstel. Bruk loopt daar ondertussen dagelijkse de deur plat en wordt telkens met lege handen naar huis gestuurd omdat men de dossiers niet verwerkt krijgt. Is dat nu niet om de rietepetieten van te krijgen!!! Hoe is dat nu in godsnaam mogelijk!! Iets wat normaal gezien op maximum een week in orde moet zijn sleept ondertussen al 3 weken aan! ROH zit er enorm mee verveeld (en Bruk ook natuurlijk) omdat zij nog nooit zolang op een court-date hebben moeten wachten. Dat is niet alleen erg voor de kandidaat adoptieouders in Europa die vruchteloos zitten te wachten, maar vooral voor de kindjes die langer dan nodig in de weeshuizen moeten verblijven met alle gevolgen voor die weeshuizen van dien!
Ondertussen zijn ze in Ethiopië nu met een petitie begonnen omdat ze vinden dat de kindjes te lang in de weeshuizen op de adoptie-ouders moeten wachten en hun doel is een tweede rechter aangesteld te krijgen. Die moet dan eerst nog opgeleid worden en de eed afleggen. Ge hoort het waarschijnlijk al wel aankomen dat dat niet meer voor dit jaar zijn! Courage voor al diegene die nog achter ons komen!
Ge ziet het mijn tristesse is stilaan aan het omslaan in woede. Ik voel mij zo enorm machteloos. Moest ik weten dat ik daar iets zou kunnen forceren, dan zit ik morgen al op de vlieger en hoeven zij mij hier niet terug te verwachten zonder Beluy in mijn armen!

Grijs haar!

Geloof het of niet, maar vandaag een mailtje gekregen met weeral uitstel. Mr. Bruk heeft vandaag geen court-date gekregen en moet volgende dinsdag terug gaan naar de rechtbank.
Grijs haar krijgen wij ervan!! Joris zag al grijs, maar ik nog niet! Ik dacht dat mij de eeuwige jeugd ging toebedeeld zijn! Niet dus!
Wij verlangen zo enorm naar ons zoontje en dat verlangen wordt met de dag groter. Ik weet dat het nu nog maar over weken gaat en niet meer over maanden, maar toch begin ik stilletjes aan zot te worden.
Wisten wij toch maar al iets meer zodat wij eindelijk echt kunnen beginnen aftellen.

Opgepast! Ontploffingsgevaar!!!

Ik had zo mijn best gedaan om rustig te blijven, om te blijven in- en uitademenen, om de mensen van Ray of Hope niet om de haverklap lastig te vallen en rustig af te wachten tot vandaag om onze court-date te weten te komen. Ik had mezelf voorgenomen om tot 15u00 te wachten om te bellen, maar om 11u30 was er al geen houden meer aan! Natuurlijk nog geen nieuws. Om 16u00 eens terug gebeld...en wat blijkt...wij staan op de rol maar Mr. Bruk heeft nog geen court-date gekregen. Misschien tegen het einde van de week!
AAAHHHHHHhhhhh! Weer (bijna) een week wachten! Voor de mensen die mij de volgende dagen nodig hebben....zoek dekking! Want ik sta op springen!

Mei

Eindelijk is het mei. Wat hebben wij hier naar uit gekeken. De maand dat wij hopelijk ook officiëel de ouders zullen worden van Beluy. Het begint stilletjes aan tot ons door te dringen dat ons gezinnetje en ons leven er binnen een paar weken heel anders zal uitzien! Het is misschien raar omdat wij nu zo weinig weten, maar toch, wij zijn nog nooit zo gerust geweest in de toekomst. De spanning begint zich dag na dag weer een beetje in onze gedachten te nestelen. Onze poezen daarentegen zijn zich nog van niets bewust en genieten met volle teugen van het mooie weer. Wij hebben hun voorbeeld dan maar gevolgd en zijn vandaag met de fiets van Gent naar Brugge gereden. Het was een zeer mooie tocht en wij hadden geluk want het was wind mee. Wij zijn als het ware naar Brugge gevlogen!
Volgende week zouden wij eindelijk moeten weten wanneer onze court-date is. Hopelijk is het nog deze maand, want dat zou dan willen zeggen dat wij dan toch nog in juni kunnen vertrekken! Ik houd in alle geval mijn vingers gekruist!

Hiep Hiep Hoera!!!

Driedubbel feest!!!

1. Beluy is vandaag exact 3 maand oud. Vanaf nu zou de bal eindelijk aan het rollen moeten gaan. Ik heb alvast met Inge van ROH afgesproken dat ik haar 7 mei opbel om te horen hoe het ermee staat. Tot dan... juist... geen nieuws.

2. Joris is morgen jarig! Voor hem heb ik een verrassing in petto maar dat verklap ik hier lekker niet.

3. Na een veel te lange stilte waren er vandaag eindelijk weer een paar toewijzingen! 4 Kindjes hebben een nieuw gezin gekregen! Aan alle nieuwe trotse ouders een heel erg dikke proficiat!

Wachten - Hoe doe je dat? (II)

Ik had beloofd dat ik ROH zou blijven bellen tot zij wat nieuws voor ons zouden hebben en vandaag was het zover.
Alhoewel, ..., is geen nieuws ook nieuws?
Ik was er echter al op voorbereid en had niet meteen verwacht dat er al een court-date uit de bus zou vallen. Het ziet er nu uit als volgt.
* Mr. Bruk mag pas de week nadat Beluy 3 maand is ons dossier afgeven op de rechtbank => +/- 2 mei 2007
* Vervolgens moet hij een week later terugkomen om de court-date voor ons te krijgen => +/- 7 mei 2007
* De court-date zelf zal minstens vijftien werkdagen later zijn => ten vroegste 28 mei 2007
* Afreis => Ten vroegste eind juni 2007

Ik had alvast een aftelkalender gemaakt en koppig als ik ben heb ik daar nog steeds de maand juli niet aan toegevoegd. Ik wil blijven hopen dat wij in juni nog kunnen vertrekken! Hoop doet leven of zowiets hé!

Ondertussen heb ik een fantastisch idee gezien voor de muren van de kinderkamer. Als het mij lukt publiceer ik één van de dagen/weken wel een fotootje!

Omdat Mr. Bruk net vader is geworden zijn er sinds onze toewijzing op 28/2 geen nieuwe toewijzingen meer geweest. Reden hiervoor is dat zijn vrouw het grootste deel van het administratieve werk verzet en zij nu door hun geloof (en ook om een beetje te bekomen waarschijnlijk) 40 dagen geen werk mag verrichten.
Langs deze weg wil ik iedereen die aan het wachten is dan ook een hart onder de riem steken en hoop ik dat zij snel een verlossend telefoontje krijgen!

Wachten - Hoe doe je dat?

Vandaag kon ik mijn groot ongeduld weer niet de baas en heb zelf nog maar eens naar Ray of Hope gebeld. Vorige week kreeg ik daar te horen dat zij Mr. Bruk gingen aansporen om ons dossier al naar de rechtbank te brengen en een court-date aan te vragen. Je kan verstaan dat ik ondertussen op ontploffen stond. Ik heb nog nooit zo vaak mijn mailbox nagekeken.
Dus... vandaag gebeld... Inge aan de telefoon.
Geen nieuws.
Jammer genoeg voor ons is het door de drukte niet gelukt om nu al een court-date aan te vragen. Inge gaat nu eens polsen wanneer Bruk de mogelijkheid wel ziet om ons dossier te deponeren op de
rechtbank. Maar dat zal waarschijnlijk pas ten vroegste binnen twee weken zijn. Als wij ook gelijk de vorige groep onze court-date pas zes weken later krijgen dan zullen wij niet kunnen afreizen in juni zoals gehoopt.
Ik moet er geen tekeningske bij maken zeker dat het huilen ons op het moment nader staat dan het lachen. Wij verlangen ondertussen zo naar ons zoontje dat verder uitstel ondraaglijk begint te worden.
Zij hadden ons verwittigd dat deze wachtperiode het moeilijkst zou zijn. Door de roes waar wij ons in bevonden na de toewijzing kon ik dit nauwelijks geloven. Maar nu moet ik toch toegeven dat dit inderdaad zo is. Weten dat je kind daar is en dat wij enkel nog moeten wachten tot alle papieren toestanden geregeld zijn vooraleer wij elkaar eindelijk kunnen vasthouden begint zeer zwaar te wegen.
Gelukkig is Beluy nog zo klein dat hij nauwelijks beseft wat er allemaal gaande is. Daar trek ik mij op dit moment enorm aan op. Als alles maar goed is met hem, dan komen wij dit ook wel teboven.

2 - 2 - 2

Vorige week was ik door de berichten die uit Addis kwamen een beetje uit mijn lood geslagen. Daar blijken de wachttijden voor een court-date enorm op te lopen. Om zeker te zijn dat er in ons dossier niet te lang meer zou gewacht worden om een court-date aan te vragen had ik maar meteen nog eens een mailtje gestuurd naar Ray of Hope. Vandaag kreeg ik al een berichtje terug van Inge dat als 'redelijk' gerustellend kan bestempeld worden. Alhoewel... wij kregen de bevestiging dat de rechtbanken het inderdaad heel druk hebben. Van het ogenblik dat het mogelijk is, zal Bruk ons dossier indienen op de rechtbank. Dit zou binnen een week kunnen zijn, maar misschien moet Bruk wachten tot Beluy 3 maand is. Dat is pas 25 april. Zij zullen het in alle geval bespreken met Bruk en begin volgende week hopen zij ons wat meer nieuws te kunnen geven.


Lieve Beluy,

Vandaag ben je 2 maand, 2 weken en 2 dagen oud. Een dag die wij niet ongemerkt voorbij kunnen laten gaan. Maar om eerlijk te zijn gaat er tegenwoordig geen enkele dag meer ongemerkt voorbij. Elke dag die voorbij is kunnen wij weer schrappen op onze kalender. Weer een dag minder wachten. Een dag dichter bij jou. Je zit in ons hoofd en in ons hart. En elke avond zing ik je in slaap.

Baby mine, don't you cry
Baby mine, dry your eye
You are so precious to me
Sweet as can be, baby of mine
(Dumbo)

Vrolijk Pasen!

Het leven is goed!
Het zonnetje schijnt!
Ons tuintje staat in bloei!
De poezen hebben al hun jaarlijkse prikken gehad en genieten van het mooie weer.
Rachel is vice-kampione van België geworden bij de junioren Kendo en is zich vollop aan het voorbereiden voor het Europees Kampioenschap in Lissabon.
Joris is net terug van Mozambique waar hij toch weer even het gevoel gekregen heeft dat hij verschil kan maken, al is het maar een beetje.
En ik, ik ben eindelijk door mijn reeks verkoudheden en aanverwanten door en voel mijn vroegere energie beetje bij beetje terugkomen.
Het belooft een fantastische zomer te worden!
Wij zijn alweer april. Nog 2 maanden op onze tanden bijten.
Ik hoop nog steeds dat wij in Juni Beluy kunnen gaan ophalen. Alhoewel de berichten die er vanuit Addis komen toch redelijk verontrustend zijn.
Blijkbaar is er daar maar één rechter die alle adopties behandeld (+/- 2500 per jaar!) en de wachttijden tot aan de court-date beginnen serieus uit te lopen. De mensen die samen met ons een toewijzing gekregen hebben hadden gehoopt om in april te kunnen afreizen maar dit zal pas eind mei worden! Als wij dit doortrekken voor ons zou het wel eens juli kunnen zijn voor wij vertrekken. En dan denkt ge: "ach ja het zijn maar een paar weken". Maar het maakt het wachten toch weer een pak moeilijker. Hopelijk gaat het voor ons een beetje sneller voorruit en krijgen wij snel een datum voor afreis zodat wij de einddatum kunnen aanstippen op onze kalender!
Maar laten wij niet te somber zijn.
Het is pasen! Het zonnetje schijnt! Het leven is mooi!

...één maand later

Vandaag is het precies 1 maand geleden dat ons zoontje Beluy ons toegewezen is.
Ondertussen is er niet zoveel gebeurd.
Alhoewel...ondertussen staat het bedje al klaar en begint onze gang vol te geraken met een hele hoop leuke kinderspulletjes die ik her en der kan lenen.
Er moet nog wel het één en ander gebeuren voor het kamertje helemaal klaar is, maar wij stellen dat nog een beetje uit. Wij hebben nog tijd genoeg.
Raar hoor! Soms kan ik mij nog helemaal niet voorstellen dat er een kindje op komst is, op andere dagen loop ik breedlachend rond met de gedachten aan ons zoontje en op nog andere dagen overvalt mij ineens een enorme angst. Zal ik dat allemaal wel kunnen? Ga ik dat kunnen blijven combineren met mijn werk? Ga ik mij meteen mama voelen? Hoe gaat hij zelf zijn adoptie verwerken? En dan denk ik weer: "hij zal nog zo klein zijn dat dat allemaal niet meteen een probleem zal zijn!". En dan zakt het allemaal weer een beetje weg en loop ik weer breedlachend rond!
mijn nieuwsgierigheid begint ook enorm toe te nemen. Hoe zal hij eruit zien? Hoe groot zal hij zijn? Hoe donker of licht zal hij zijn? Hoe....
Ondertussen hebben wij wel een mailtje gekregen van Ray of Hope met de melding dat de contactpersoon voor hen in Addis opnieuw vader is geworden. Een heel erg heugelijke gebeurtenis maar voor collega-adoptieouders wil dit wel zeggen dat hun aanvragen bij de rechtbank uitgesteld zijn. Je kan er natuurlijk niet echt kwaad voor zijn, maar het zorgt natuurlijk allemaal wel voor een beetje extra stress...
Hopelijk krijgen zij volgende week goed nieuws en kunnen zij hun koffers beginnen pakken.
Wij moeten ondertussen nog minstens 2 weken wachten vooraleer Mr. Bruk voor ons actie kan ondernemen. Nog eventjes geduld dus...

Winterlenteherfstzomerslaap

Vorige week schreef ik nog hoe rustig alles geworden was...wel...dat is nog altijd zo... een beetje.
Onze paspoorten zijn in orde en wij hebben de nodige vaccinatieprikken gehad. Wij zijn nu resistent tegen ongeveer elk beestje dat er leeft! Nu zouden wij eigenlijk in een soort van winterslaap moeten kunnen gaan tot 30 april. Met alle seizoenen die hier de laatste tijd compleet door elkaar lopen kan dat vast nog. Tot 30 april moeten wij immers geen nieuws meer verwachten vanuit Ethiopië, of het zou slecht nieuws moeten zijn.
Allemaal geen probleem dacht ik, dat zijn amper zes weken, tot ik de teller op onze eigen blog zag. Beluy is aan het einde van deze week alweer 2 maand oud. Wat gaat de tijd snel vooruit! Als wij hem gaan ophalen zal hij 5 maand zijn. Plots krijg ik het er een beetje moeilijk mee dat wij al deze tijd moeten missen en dat er zo goed als geen foto's worden gemaakt of dagboeken worden bijgehouden. Wat spookt ons klein ventje allemaal uit. Maakt hij het de verzorgsters lastig of is hij de voorbeeldigheid zelf. Hoe zag hij er twee weken geleden uit en nu?
Ik zal mij erbij moeten neerleggen dat wij weinig of niets van deze periode van zijn leven zullen kunnen bewaren. En wij zullen er ons mee moeten troosten dat het 'maar' om vijf maanden gaat. Het hadden er heel wat meer kunnen zijn!

Moesten jullie een tijdje niets van ons horen, maak jullie vooral geen zorgen, wij zijn in lenteherfstzomerwinterslaap.

De rust is weergekeerd

Ik had verwacht dat ik ondertussen als een kip zonder kop, mij zorgen makend over van alles en nog wat, zou rondrennen van hot naar her. Maar niets van dat!

Het is of er een enorme ballast van mijn schouders is gevallen. De stress en de onzekerheden van de voorbije maanden zijn weg. En ik die dacht dat het alleen maar erger zou worden. Nee hoor, niets van dat, het voelt enorm goed hier op onze roze wolk.

Dat Beluy onze zoon is lijkt plots zo vanzelfsprekend. Ook al heb ik hem nog nooit gezien ik voel dat het allemaal is zoals het moet zijn.

Ik ben er ook heel erg gerust in dat hij goed verzorgd wordt. En 's avonds voor ik inslaap voel ik mij heel erg dicht bij hem.

Het zal snel juni zijn, en dan.... dan zijn wij eindelijk samen.

We dream of you with smiling eyes
We dream of you with dark and curly hair
We dream of us together
rocking and laughing in a chair

You'll be beautiful and glowing

You'll be everything we'll adore
An angel in disguise
nocking at our door

Beluy

Beluy (uitgesproken: Billoei)

Vandaag zijn wij bij Ray of Hope een formulier gaan ondertekenen waarin staat dat wij Beluy aanvaarden als onze zoon. Toch weer een licht magisch moment. Er lag een roos mapje voor onze neus met zijn volledige naam Beluy B. (de achternaam van mijn man).
Wij kregen eerst een "preliminary report" waarin de voorgeschiedenis van ons kindje is opgenomen. Veel staat er niet in, maar hier waren wij door de voorbereidingscursus van Triobla al op voorbereid.
Vervolgens het medisch rapport. Zijn eerste rapport en meteen al het maximum van de punten. Hij is momenteel 'ongeveer' vijf weken oud, weegt 4,5 KG en is 52 cm groot. Wij zijn dan ook super trots op hem dat hij het zo goed stelt.
Momenteel bevindt hij zich in het 'Kids Care' weeshuis. Hij is daar reeds een paar dagen na zijn geboorte toegekomen en wordt er zeer goed verzorgd - getuige de mensen van Ray of Hope en de ouders die reeds een kindje hebben opgehaald in dit weeshuis. Hier hoeven wij ons de volgende maanden dus zeker geen zorgen over te maken, hij is in zeer goede handen.
Voor de adoptieprocedure in Ethiopië kan opgestart worden moet hij er nog ongeveer twee maanden verblijven. Alle kinderen moeten minstens drie maanden afgestaan zijn voor zij 'officiëel' kunnen geadopteerd worden dat is een algemene regel. Wanneer deze twee maanden om zijn (dat is dus ongeveer eind april) zal er door Mr. Bruk (de contactpersoon van Ray of Hope in Ethiopië) een 'court-date' aangevraagd worden (dat zal dan ongeveer half mei zijn). Vanaf dan moeten wij nog ongeveer een maand rekenen voor wij kunnen vertrekken (wat ons dan ongeveer op half juni brengt). Je ziet dat ik nogal veel 'ongeveer' gebruik. Het kan ook sneller gaan, maar het kan ook langer duren. Laat ons hopen dat het ongeveer klopt en dat wij zeker niet nog langer moeten wachten.
In alle geval probeer ik de volgende weken niet als een wachtperiode te zien, maar als een voorbereidingsperiode. Er moet immers nog heel wat gebeuren. Paspoorten, inentingen, kinderkamertje schilderen, ... .
Dag na dag begin ik mij meer en meer 'mama' te voelen. Ook al is hij nog ver weg en zal het nog even duren voor wij hem in onze armen kunnen sluiten, hij is toch nu al onze zoon.

Beluy, een sprookje
Nog niet zo lang geleden lag een klein jongetje naast zijn kleine vriendjes in een ver land in zijn klein bedje. Ze waren een beetje aan het praten over koetjes en kalfjes, toen het kleine jongetje plots zijn hoofdje draaide naar de richting waar de zon nooit komt. Hij zei: "sssshhhht, luister eens, horen jullie dat?". Zijn vriendjes werden stil en luisterden, maar hoorden niets. Het kleine jongetje vroeg: "Horen jullie dat dan niet?". De kleine vriendjes knepen hun oogjes dicht om nog beter te kunnen luisteren, maar hoorden nog steeds niets. Het kleine jongetje begon zachtjes met zijn voetje te bewegen, daarna met zijn hele beentje en daarna met zijn hele lijfje, hij wiegde zachtjes mee op de maat van de muziek die hij in de verte hoorde. Zijn vriendjes vroegen hem: "Wat hoor je dan, wat hoor je dan?" Het kleine jongetje vertelde dat hij prachtige muziek hoorde, wonderbaarlijke tonen van een saxofoon, de zachte melodie van een accordeon en een betoverend gezang. Hij deed zijn oogjes dicht, en met een glimlach op zijn gezichtje viel hij in slaap. Op hetzelfde moment, hier heel dichtbij, zaten twee mensen muziek te maken. Ze zongen en dansten, en dachten aan het kleine jongetje in een ver land...

Hanna

Wij hebben een ZOOON!!!!!

Beluy
በሉይ

25 januari 2007
፳፭ ጃኑአሪ ፳፲፻፯

Vals Alarm!

Vandaag heeft mijn hart het bijna begeven.
Terwijl ik druk bezig was op mijn werk met allerlei taken door elkaar gaat er plots een GSM.
Het ding blijft maar rinkelen en er is niemand van mijn collega's die aanstalten maakt om de stoorzender tot zwijgen te verplichten.
Plotsklaps kom ik tot het besef dat het mijn eigen GSM is die rinkelt met die speciale beltoon die ik enkel heb ingesteld voor Ray of Hope (het adoptiebureau). Een schokgolf gaat door mijn lijf. Het koud zweet breekt uit en mijn hart begint te pompen alsof ik de mount Everest aan het beklimmen ben.
Aan de andere kant van de lijn de immer rustige stem van Erika. Zij begint meteen met te zeggen dat zij 'nog niet' belt om een toewijzing te bevestigen maar dat zij toch een aantal vragen hieromtrent heeft vermits wij zo hoog op de wachtlijst staan.
(Krop in mijn keel. Mijn hart dat er nog sneller vandoor gaat. Het bloed suist in mijn oren. Ik versta amper wat ze zegt.)
Zij vraagt mij het één en ander over de leeftijdsgrens die wij vooropgesteld hebben bij onze intake en legt er de klemtoon op dat dit puur 'hypothetische' vragen zijn.
Plots wordt het allemaal vreselijk concreet. Toch even overleg gepleegd met mijn lieve echtgenoot en dan meteen terug gebeld naar Erika.
Zij bevestigt dat er toewijzingen zullen aankomen tegen het einde van de week maar dat zij nog niet weet voor wie.
Ik moet er geen tekeningske bij maken dat ik nu helemaal op ontploffen sta. Slapen zal er deze week niet meer inzitten. Schrijven met de hand lukt ook al niet meer omdat ik de bibberingen heb over heel mijn lijf. Gelukkig werk ik voornamelijk met de computer!

... to be continued!

Nog eventjes geduld dus....

Ja, dat hebben wij al dikwijls gehoord. Nog eventjes geduld.... 't Zal niet lang meer duren....
Eénmaal als het kindje er is ga je dat allemaal gauw vergeten zijn....
Dat is zoals zenuwachtig zijn en iedereen die dan zegt dat ge niet moet zenuwachtig zijn waardoor dat ge nog veel zenuwachtiger wordt!
Ge krijgt dat dan ook in verschillende vormen: Geduld is een schone deugd ... als je maar genoeg geduld hebt komt uiteindelijk alles goed... Geduld is een bitter kruid maar draagt goede vruchten ... geduld overwint alles ... maar ge zou ter toch uw geduld bij verliezen niewaar.

In alle geval hadden zij bij ROH vorige week tijdens de voorbereiding al bevestigd dat er toewijzingen zouden aankomen. Natuurlijk begint onze hersenmassa dit meteen om te zetten naar toewijzingen deze week nog en misschien wel al een toewijzing voor ons. Wij hebben nu net vernomen dat het zeker niet meer voor deze week zal zijn, maar misschien wel voor eind volgende week...
... Dagdromend hoor ik dan de telefoon al gaan en droom ik heel het gesprek dat zich zal afspelen. Hoe ik mij zal voelen, hoe ik zal reageren, wat ik ga onthouden buiten de naam en de leeftijd. Vervolgens zal ik dan mijn collega's één voor één in de armen vliegen en mijn werk laten voor wat het is en per helikopter overvliegen naar Joris waar wij dan de champagne kurken laten knallen en heel de stad met ons meefeest. 's Avonds zitten wij dan bij de hoofdpunten van het nieuws op zowel één als VTM. Het grootste vuurwerk ooit wordt afgestoken en heel het land deeld in onze vreugde...

't Zal allemaal zo groots wel niet uitpakken. Maar als volgende week die telefoon zou gaan....
't zal toch een ware aardverschuiving veroorzaken! Was het al maar zover! Nog eventjes geduld dus...!

Voorbereiding II

Vanavond waren wij uitgenodigd bij Ray of Hope voor een tweede voorbereidingsavond.

Allereerst voor de nieuwsgierigen: er zijn nog geen toewijzingen. Deze worden pas over 2 weken verwacht. Geduld, geduld en nogmaals geduld dus. Of wij er dan al bij zullen zijn? Wie weet?

Wij hebben een hele map met informatie mee naar huis gekregen. Het ging voornamelijk over het verdere verloop van de adoptieprocedure hier en in Ethiopië. Het was tof om een aantal mensen nu eens eindelijk "in het echt" te zien. Of dit ook de groep is waar wij zullen mee afreizen is niet echt waarschijnlijk. Bijna iedereen stond wel 1ste of 2de voor zijn voorkeur op de wachtlijst, maar zoals vaak in adoptieland wil dat niet echt veel zeggen. Het deed in alle geval "vree" deugd om nog eens onder "lotgenoten" te zijn.
Wij kregen ook een filmpje te zien om ons al enig idee te geven van Adis Abeba, het weeshuis en Mr. Bruk.
Nu sta ik helemaal te popelen om te vertrekken! Laat die toewijzingen maar komen!

Er hangt iets in de lucht...

Er hangt iets in de lucht. En het is niet alleen de eerste sneeuw.
Gisteren hebben wij een uitnodiging van Ray of Hope ontvangen om een tweede informatie-avond bij te wonen. Op deze avond krijgen wij meer informatie over het land, de gewoonten, de weeshuizen en de medische aspecten. De koppels die een toewijzing hebben gekregen of die er elk moment één mogen verwachten worden hierop uitgenodigd.
Ik durf natuurlijk niet meteen uit deze uitnodiging teveel conclusies trekken en blijf heel voorzichtig. Maar op het adoptieforum waar ik af en toe een kijkje ga nemen en in onze mailbox begint het te gonzen.
Er wordt zelfs geopperd dat er eventueel toewijzingen zouden gebeuren tijdens de info-avond!
't Is moeilijk om hier niet in mee te gaan, in al dit enthousiasme, maar ik heb het geleerd ondertussen! Het vel van den beer niet verkopen voor het ... .
Toch is het heel spannend. Dat er nieuwe toewijzingen aankomen is gewoon een feit. Alleen kan ik mij echt niet voorstellen wat er voor ons zal veranderen. Zullen wij opschuiven of niet. Zal er al een toewijzing voor ons bijzitten of niet. Zullen, zal, zou...
Misschien dat wij donderdag (15/2) een klein beetje nieuws kunnen ontfutselen. Ik hoop het!

P.S.: voor diegene die het zich misschien nog zouden afvragen... ik heb het bedje weer opgeplooid gekregen...

De Tussenstand

De voorlopige tussenstand op de wachtlijst is 8 - 2.
Achtste plaats voor een meisje en tweede plaats voor een jongetje.
't Is alweer een paar weken geleden dat ik nog iets van mij (ons) liet horen.
't Is omdat er ook niet veel gebeurd. Links en rechts vang je wel eens iets op over extra toewijzingen, info-avonden, het goede weer in Ethiopië en de toestand aan de Somalische grens maar verder gebeurd er niets.
Ik zit ondertussen nog steeds thuis met een zware sinusit-aanval. Ik ben vorige week wel een paar dagen gaan werken, maar dat was echt een martelgang. Medicijnen blijken niet te werken omdat de oorzaak een allergie zou zijn. Maakt dat mee! Ik zit hier nu heel mijn huis af te snuffelen naar de oorzaak van al mijn miserie, maar voorlopig kan ik er kop noch staart aan krijgen.
---
Ik heb ondertussen van een vriendin een leuk reisbedje van Winnie the Phoo in bruikleen gekregen. Zij had mij verwittigd dat het een heel gedoe was om het recht te zetten, maar eens het rechtstaat is het wel heel erg gemakkelijk. Toen ik ermee thuis kwam dacht ik bij mezelf: "Moeilijk in elkaar te zetten, dan kennen zij Nathalie nog niet!". En inderdaad 2 minuten laten stond het bedje volledig recht in de kinderkamer. Zo trots als een pauw liet ik het 's avonds aan Joris zien. Hij uitte een aantal bewonderende woorden voor mijn puzzelkunst, maar zei dan dat hij het raar vond om daar zo'n leeg bedje te zien staan. "Oké", dacht ik, "geen probleem"! "Dan doen wij dat toch gewoon weer weg!". Wel ik zal er waarschijnlijk geen tekeningske bij moeten maken maar dat ding staat er nog! Ik krijg het langs geen kanten meer samengevouwen. Mijn arrogantie was meteen bestraft!

En de tijd bleef stille staan...

Een klein berichtje om te melden dat er weinig nieuws is onder de "zon".
Plots bleek het allemaal heel snel te kunnen gaan, maar spijtig genoeg nog niet voor ons.
Het lijkt alsof de tijd blijft stil staan. Al wat er gebeurd gaat allemaal een beetje aan mij voorbij.
Het kinderkamertje blijft leeg en de telefoon rinkelt niet. Buiten raast de storm (zou het dan toch nog winter worden of zijn dit eigenlijk al aprilse grillen?) maar in huis blijft het stil.
Een aantal kinderen lopend lachend op straat in de wind en hangen aan onze bel. Ik ga open doen. Ook al weet ik dat zij - als ik de deur éénmaal geopend heb - in geen velden meer te bespeuren zullen zijn. Ge moet ze toch een beetje hun pleziertje gunnen hé!
Ik heb een zware verkoudheid opgelopen en zit nu thuis. Ik zou veel liever werken. Dan kan ik het toch een beetje van mij afzetten. Nu slorpt het alleen alle energie uit mij op. Of zouden het de medicijnen zijn?

Denk nu niet dat ik depressief aan het worden ben hoor! Ik heb nog het één en ander om handen.
Dit weekend treden wij op met de fanfare (zie www.deviezegasten.org) en daar kijk ik vollop naar uit. En onze demo is ook af (zie www.stellaandthestarlights.be).
't Klinkt misschien heel er melig, maar ik zeg het toch.
"Muziek is het beste medicijn dat er is!"

Langs deze weg ook een dikke proficiat aan alle mensen die deze maand een toewijzing gekregen hebben!
Hopelijk kunnen jullie jullie kinderen zo snel mogelijk gaan ophalen!

Dossier vertrokken!!

Vandaag fantastisch nieuws gekregen. Gisteren is ons dossier eindelijk richting Addis Abeba vertrokken!!! Het wachten op het verlossende telefoontje kan nu beginnen.
Ik heb nog eens gepolst bij ROH of wij snel een toewijzing mogen verwachten. Maar dit antwoord moest zij ons schuldig blijven. Eén en ander hangt af van het aantal kindjes dat opgegeven wordt voor adoptie. Dat is de laatste tijd blijkbaar aan het dalen. Goed voor Ethiopië en de kinderen natuurlijk. Voor ons zal het nog eventjes langer wachten zijn. Ik had het gevoel dat zij niet echt een toewijzing voor ons verwachten deze maand.
Ik had al mijn hoop erop gezet dat wij in april zouden kunnen afreizen, maar ik denk dat het eerder mei zal worden. Hopelijk blijft het daarbij en schuift het niet nog verder op. 't Zal in alle geval nog voor dit jaar zijn.
Ik heb alvast de beltoon op mijn GSM veranderd voor het nummer van Ray of Hope, zodat het een heel andere toon is als zij bellen. Dit om te vermijden dat ik de volgende weken telkens een hartstilstand krijg als mijn GSM afgaat!

Ethiopisch Kerstfeest

Vandaag zijn wij naar het Ethiopisch Kerstfeest van Finado geweest. Wij wisten niet goed waar wij ons aan moesten verwachten. Het enige dat wij wisten was dat wij de typische Ethiopische "Injera" (een soort pannenkoek met groenten en eventueel vlees) zouden voorgeschoteld krijgen en eindelijk nog eens een aantal van onze adoptievrienden opnieuw zouden zien.
Bij aankomst hoorden wij de vele kinderstemmen tot buiten. Eénmaal binnen overviel het mij allemaal wel een beetje. Al die donkere gezichtjes in alle verschillende vormen en schakeringen, en allemaal met van die diepdonkere kijkers. De zenuwen sprongen mij om het hart. Hoe zal ons zoontje er gaan uitzien? Ik kon mezelf niet inhouden en schaamteloos heb ik mijn ogen de kost gegeven. De elegantie en de trots die uitgaat van deze mensen is wondermooi. Wat heb ik spijt dat ik mijn fotocamera vergeten ben. Ach ja, dat is dan voor volgend jaar, dan kunnen wij meteen onze eigen zoon er ook bij op zetten!
Het deed deugd om nog eens te kunnen bijpraten met iedereen. Ook Erika en Inge van Ray of Hope waren er. Ik heb mij ongelofelijk moeten inhouden om niet te vragen hoe het met ons dossier zit. Ik heb hen dan maar bedankt voor al het werk dat zij al verricht hebben en voor de steun die zij tot nu toe al geweest zijn. Volgende week zal ik ze nog wel eens telefoneren, maar vandaag is het feest voor iedereen.
In alle geval is ons dossier nog steeds niet vertrokken naar Ethiopië. Van mijn nagels schiet er ondertussen niets meer over. Als ik zo blijf doorgaan gaat er van de rest van mijn vingers straks ook niets meer overschieten. Kon ik er maar zo rustig bij blijven als Joris. Ik weet dat het nog zijn tijd zal duren - en dat zal waarschijnlijk niet eens zo lang meer zijn - maar toch kan ik mijzelf niet tot kalmte aanmanen. Gelukkig lopen wij er niet allebei bij als een kip zonder kop!
Hopelijk krijgen wij volgende week eindelijk wat nieuws. Ik houd jullie op de hoogte!