La Douce France

Wij zijn net terug thuis van een heerlijk weekje luilekkeren in het Zuiden van Frankrijk.
Wij waren enorm aan het twijfelen of wij dat ons ventje wel zouden aandoen - zo'n lange autorit, een ander bedje, weg van thuis - maar het is echt ongelofelijk goed meegevallen. Beluy deed alsof er niets aan de hand was, gedroeg zich voorbeeldig en wist in een handomdraai alle volwassenen te charmeren! 't Heeft ons ook wel deugd gedaan om eventjes thuis weg te zijn en ons te laten verwennen. Het weer was perfect (niet te warm, niet te koud), het eten was een streling voor het oog en de tong, de locatie was hoog romantisch en het gezelschap was ook niet mis (grapje)! Opa René en Oma Mily waren ook mee en ze waren in de wolken omdat ze een hele week met ons schat konden doorbrengen. Tegelijk gaf het ons de kans om ook eventjes eens iets met ons tweeën te doen. Maar nooit lang, want dan begonnen wij ons zoontje alweer te erg te missen!

Bij thuiskomst wel weer alweer papperassen in de brievenbus. Deze keer van de mutualiteit ivm mijn adoptieverlof. Vreemd genoeg is er een luik bij dat door mijn huisarts moet worden ingevuld? Ik zal straks toch nog maar eens bellen hoe dat precies allemaal zit. Ondertussen is Beluy zoet aan het slapen.
Hij is alweer enorm veranderd. Sedert een paar dagen voor wij op vakantie vertrokken slaapt hij bijna elke nacht door. Hij kan ook bijna zelfstandig zitten, hij moet zichzelf dan nog een beetje ondersteunen met zijn handen, maar lang gaat dit echt niet meer duren. En staan lukt ook al vrij aardig met een kleine ondersteuning van mama of papa. En kruipen komt er ook aan. Soms doet hij het echt, maar dan is hij zelf zo verbaasd dat hij meteen weer vergeet hoe hij dat nu precies weer gedaan heeft!