Wachten...
Wel, wel..., door dat wij nu niets meer moeten doen voor de adoptie en enkel nog kunnen wachten, zou ik het soms zelfs vergeten dat wij er middenin zitten. Ik heb vandaag nog maar eens naar Ray of Hope gebeld om te vragen hoe het met ons dossier zit. 't Zal nog zeker een maand duren voor het klaar zal zijn om naar Ethiopië te versturen. Het ligt momenteel bij de vertaler en moet daarna nog naar Brussel en opnieuw naar de notaris. Al die papierkes zullen door zeer veel handen gegaan zijn tegen dat zij hun doel bereikt hebben!
't Is op zich ook wel een leuke gedachten, om te zien hoeveel mensen er zich allemaal voor moeten inzetten, hoe groot of klein de inzet ook is.
Deze week stond spijtig genoeg vooral in het teken van een jonge vrouw (de vrouw van mijn collega) die vorige vrijdag in een tragisch verkeersongeval om het leven is gekomen. 't Is vreselijk jammer dat wij een gebeurtenis als deze nodig hebben om ons wakker te schudden en om weer in te zien wat er nu eigenlijk echt belangrijk is in en aan het leven.
Morgen nemen wij afscheid van haar. Sofie, een moedige, bewonderenswaardige vrouw.
