50 38 15 ......

Vandaag de bijggewerkte wachtlijst van Ray of Hope onder ogen gekregen. In augustus stonden wij nog op de 50ste plaats vandaag reeds op de 38ste. Het schuift dus serieus op! Daarbij komt dat wanneer ik er alle koppels aftrek die een andere voorkeur hebben opgegeven dan ons (die bijvoorbeeld 2 kindjes tegelijk willen adopteren, of een al iets ouder kindje) dan staan wij op de 15de plaats!!!
De kans zit er dus dik in dat wij nog dit jaar een toewijziging mogen verwachten!!
Ik heb weer vlinders in mijn buik. Na de rompslomp van deze week kunnen wij dit goede nieuws wel gebruiken.

Kafka

Vandaag opnieuw naar het kabinet gebeld in de hoop dat zij beter nieuws voor ons hadden. Maar ook hier heb ik bot gevangen. De wet is de wet. Geen originele paspoorten, geen legalisaties. Blijkbaar zijn er in het verleden bij het legaliseren van diploma's misbruiken gemaakt en willen zij nu voor niemand meer een uitzondering maken. Ik opperde nog dat als één van de mensen op ons lijstje niet wil meewerken heel onze adoptie niet kan doorgaan. Maar... geen compassie.
Zo onmachtig dat ik mij voel. Hoe kan het dat het plots weer van zoveel mensen buiten ons afhangt of onze adoptie doorgaat of niet. Wij mogen hier nog langs alle kanten ons best doen, zij vinden altijd wel ergens weer iets om ons mee tegen te houden. Ik kan er echt niet meer bij!
Dan maar ons volledig dossier binnengeven bij Ray of Hope in de hoop dat zij het voor ons wel in orde krijgen. Of verhuizen wij eventjes naar Sint-Amandsberg? 't Is maar 4Km verder en daar blijkt het wel vlot te verlopen!

Kinderdagverblijf

Na al de rompslomp gisteren de dag toch nog mooi kunnen afsluiten met een bezoek aan het kinderdagverblijf. Hier hebben wij een plaatsje kunnen bemachtigen voor onze toekomstige spruit vanaf augustus volgend jaar. Hopelijk komt dit qua timing allemaal een beetje uit.
't Was wel leuk om daar tussen al die kleine kindjes rond te lopen. Grote ruimtes, veel speelgoed, een leuke tuin, mini-toilletjes, alles zag er fantastisch uit. De verantwoordelijke is een zeer enthousiaste en ervaren vrouw en heeft ons meteen gerustgesteld. Momenteel zijn er al twee geadopteerde kindjes in de kribbe. Eéntje uit Kazachstan en ééntje uit Ethiopië dus voor hen is het allemaal niet nieuw. De kribbe bevindt zich op het terrein van het ziekenhuis waar ik werk, dus beter zouden wij het ons niet kunnen wensen!

En voor de rest. Vandaag naar het kabinet van de schepen gebeld voor de legalisatie van onze handtekeningen maar nog geen antwoord gekregen.
Ik heb ook meteen gebruik gemaakt van de oproep van Van Quickenborne om enige kafkaiaanse toestanden te melden op zijn Kafka site. Want ons legalisatie verhaal is toch redelijk Kafkaiaans, niet? Zeer de moeite om eens te gaan kijken trouwens!

't Is nie waar hé!

Net op het moment dat je denkt dat alles goed loopt en je vlinders in je buik voelt omdat het leven toch zo mooi is! Bam!!!!! Met je gezicht tegen de muur!
Gisterenavond, alle documenten nog eens mooi naast elkaar gelegd, alle handtekeningen en kopieën van paspoorten gecontroleerd, alles mooi in bundeltjes samengeniet, mooi in een kaftje gestoken, enfin... ons dossier is af! Joepie!!!
Vanmorgen, vroeg uit de veren, supertrots met ons bundeltje naar de bevolkingsdienst voor de legalisatie van de handtekeningen, fietsen in het zonnetje, 10 minuten te vroeg aangekomen, tijdje staan wachten voor de deur, als eerste aan het lokket, ik begin al mijn bundeltjes uit te stallen ... en geloof het of niet ... 't was toch niet goed zeker!!!!
Er wordt op de bevolkingsdienst geen enkele handtekening gelegaliseerd zonder het origenele paspoort van de ondertekenaar!!!
Kunt ge u dat voorstellen dat o.a. mijn huisarts, de directeur van het ziekenhuis en onzen bankdirecteur hun paspoort zomaar eventjes gaan meegeven met mij! Al mijn tegenwerpingen worden in de wind geslagen. Nee madame, origenele paspoorten of geen legalisaties!
Dit is toch weer de bureaucratie ten top!! Grijs haar krijg ik ervan! Wij zijn al gescreend langs alle kanten, als ze nu nog niet zeker zijn van onze oprechtheid dan weet ik het niet meer hoor!
Terug op straat begint mijn collère pas echt naar boven te komen! Ah ja, maar nie me mij hé!
Het idee dat ons dossier hier zou stranden lijkt mij toch wel iets te surrealistisch. Na al wat wij al hebben moeten doorstaan, kan ik niet geloven dat dit nu nog een probleem zou kunnen zijn. Het enige dat wij nodig hebben is een handtekening van de burgemeester of schepen waarin zij verklaren dat de handtekeningen in ons dossier echt zijn. En waar zitten de burgemeester en Schepenen...in het stadhuis! Dus ik meteen op mijn fiets recht naar het stadhuis. Daar heel mijn verhaal gedaan, met een serieuze krop in mijn keel, en of zij alstublieft iemand van het kabinet kunnen vragen om mij te woord te staan. Juist niemand thuis! Hoe is het mogelijk! Zij geeft mij wel de naam door van de baas van de bevolkingsdienst met de raad het eerst daar nog eens te proberen.
Allé! Weer terug op mijn fiets, weer naar de bevolkingsdienst. Die mens zit daar naar mij te luisteren, kan mijn verhaal goed volgen, maar heeft dit nog nooit meegemaakt en stuurt mij door naar de baas van de legalisaties. Deze aanhoort opnieuw mijn verhaal, maar blijft wel bij het standpunt van zijn medewerkers dat zij het originele paspoort nodig hebben. Op mijn vraag hoe ik dat dan in orde moet krijgen antwoord hij eenvoudig: "Stuur die mensen maar eens langs". STUUR DIE MENSEN MAAR EENS LANGS!!!!!!!!!!!!!
Moet ik nu echt serieus aan mijn bankdirecteur (die ons niet kent) vragen om zijn bank te laten voor wat het is en tijdens de werkuren naar de bevolkingsdienst te gaan om daar onze documenten door hem ondertekend te laten legaliseren! En niet alleen mijn bankdirecteur! In totaal gaat het hier over een pak mensen die zouden mogen komen opdraven!
Mijn ongeloof groeit met de moment! Maar zij handelen hier duidelijk onder het moto "Nie Pleuen!", en verder discussieren blijkt duidelijk niets op te leveren.
Dus... terug mijn fiets op... terug naar het stadhuis... aub help mij!! De wederom vriendelijk loketbediende moet mij echter nog steeds teleurstellen. Niemand thuis... maar morgen is er wel iemand aanwezig die zich ontfermd over alle legalisaties, dus bel dan best eens terug.
Oké... daar kan ik alweer mee leven. Hopelijk heeft zij dan beter nieuws voor ons.
Om 10u00 toch maar eens naar Ray of Hope gebeld. Wij zijn toch niet de eerste uit Gent die een kindje adopteren zeker. Hoe gaat dat dan bij die andere koppels? Blijkt dat de meeste koppels dat allemaal regelen via de Notaris, maar ook deze kan moeilijk doen als hij ons niet kent.
En, juist ja, wij kennen geen notaris.
Maar... en dan nu eindelijk het goede nieuws... de mensen van Ray of Hope zijn bereid om met onze papieren naar hun notaris te gaan en dat daar voor ons te regelen! Oef!! Als het morgen dan toch niet lukt op het kabinet kan ons dossier dan toch nog in orde gebracht worden via Ray of Hope. Daarbovenop wist zij mij te zeggen dat het ander deel van ons dossier (van de jeugdrechtbank en het openbaar ministerie) al bij hen was toegekomen en meteen weer doorgestuurd was naar de vertaler. Dit is meer dan een maand vroeger dan verwacht! Na al het wachten dan toch eindelijk een aantal dingen die goed vooruit gaan! Nu weet ik waarom hun organisatie Ray of Hope noemt. Want zonder hen zouden wij nogal hopeloos geworden zijn!