Vals Alarm!

Vandaag heeft mijn hart het bijna begeven.
Terwijl ik druk bezig was op mijn werk met allerlei taken door elkaar gaat er plots een GSM.
Het ding blijft maar rinkelen en er is niemand van mijn collega's die aanstalten maakt om de stoorzender tot zwijgen te verplichten.
Plotsklaps kom ik tot het besef dat het mijn eigen GSM is die rinkelt met die speciale beltoon die ik enkel heb ingesteld voor Ray of Hope (het adoptiebureau). Een schokgolf gaat door mijn lijf. Het koud zweet breekt uit en mijn hart begint te pompen alsof ik de mount Everest aan het beklimmen ben.
Aan de andere kant van de lijn de immer rustige stem van Erika. Zij begint meteen met te zeggen dat zij 'nog niet' belt om een toewijzing te bevestigen maar dat zij toch een aantal vragen hieromtrent heeft vermits wij zo hoog op de wachtlijst staan.
(Krop in mijn keel. Mijn hart dat er nog sneller vandoor gaat. Het bloed suist in mijn oren. Ik versta amper wat ze zegt.)
Zij vraagt mij het één en ander over de leeftijdsgrens die wij vooropgesteld hebben bij onze intake en legt er de klemtoon op dat dit puur 'hypothetische' vragen zijn.
Plots wordt het allemaal vreselijk concreet. Toch even overleg gepleegd met mijn lieve echtgenoot en dan meteen terug gebeld naar Erika.
Zij bevestigt dat er toewijzingen zullen aankomen tegen het einde van de week maar dat zij nog niet weet voor wie.
Ik moet er geen tekeningske bij maken dat ik nu helemaal op ontploffen sta. Slapen zal er deze week niet meer inzitten. Schrijven met de hand lukt ook al niet meer omdat ik de bibberingen heb over heel mijn lijf. Gelukkig werk ik voornamelijk met de computer!

... to be continued!