Ethiopisch Kerstfeest

Vandaag zijn wij naar het Ethiopisch Kerstfeest van Finado geweest. Wij wisten niet goed waar wij ons aan moesten verwachten. Het enige dat wij wisten was dat wij de typische Ethiopische "Injera" (een soort pannenkoek met groenten en eventueel vlees) zouden voorgeschoteld krijgen en eindelijk nog eens een aantal van onze adoptievrienden opnieuw zouden zien.
Bij aankomst hoorden wij de vele kinderstemmen tot buiten. Eénmaal binnen overviel het mij allemaal wel een beetje. Al die donkere gezichtjes in alle verschillende vormen en schakeringen, en allemaal met van die diepdonkere kijkers. De zenuwen sprongen mij om het hart. Hoe zal ons zoontje er gaan uitzien? Ik kon mezelf niet inhouden en schaamteloos heb ik mijn ogen de kost gegeven. De elegantie en de trots die uitgaat van deze mensen is wondermooi. Wat heb ik spijt dat ik mijn fotocamera vergeten ben. Ach ja, dat is dan voor volgend jaar, dan kunnen wij meteen onze eigen zoon er ook bij op zetten!
Het deed deugd om nog eens te kunnen bijpraten met iedereen. Ook Erika en Inge van Ray of Hope waren er. Ik heb mij ongelofelijk moeten inhouden om niet te vragen hoe het met ons dossier zit. Ik heb hen dan maar bedankt voor al het werk dat zij al verricht hebben en voor de steun die zij tot nu toe al geweest zijn. Volgende week zal ik ze nog wel eens telefoneren, maar vandaag is het feest voor iedereen.
In alle geval is ons dossier nog steeds niet vertrokken naar Ethiopië. Van mijn nagels schiet er ondertussen niets meer over. Als ik zo blijf doorgaan gaat er van de rest van mijn vingers straks ook niets meer overschieten. Kon ik er maar zo rustig bij blijven als Joris. Ik weet dat het nog zijn tijd zal duren - en dat zal waarschijnlijk niet eens zo lang meer zijn - maar toch kan ik mijzelf niet tot kalmte aanmanen. Gelukkig lopen wij er niet allebei bij als een kip zonder kop!
Hopelijk krijgen wij volgende week eindelijk wat nieuws. Ik houd jullie op de hoogte!