Wachten - Hoe doe je dat?

Vandaag kon ik mijn groot ongeduld weer niet de baas en heb zelf nog maar eens naar Ray of Hope gebeld. Vorige week kreeg ik daar te horen dat zij Mr. Bruk gingen aansporen om ons dossier al naar de rechtbank te brengen en een court-date aan te vragen. Je kan verstaan dat ik ondertussen op ontploffen stond. Ik heb nog nooit zo vaak mijn mailbox nagekeken.
Dus... vandaag gebeld... Inge aan de telefoon.
Geen nieuws.
Jammer genoeg voor ons is het door de drukte niet gelukt om nu al een court-date aan te vragen. Inge gaat nu eens polsen wanneer Bruk de mogelijkheid wel ziet om ons dossier te deponeren op de
rechtbank. Maar dat zal waarschijnlijk pas ten vroegste binnen twee weken zijn. Als wij ook gelijk de vorige groep onze court-date pas zes weken later krijgen dan zullen wij niet kunnen afreizen in juni zoals gehoopt.
Ik moet er geen tekeningske bij maken zeker dat het huilen ons op het moment nader staat dan het lachen. Wij verlangen ondertussen zo naar ons zoontje dat verder uitstel ondraaglijk begint te worden.
Zij hadden ons verwittigd dat deze wachtperiode het moeilijkst zou zijn. Door de roes waar wij ons in bevonden na de toewijzing kon ik dit nauwelijks geloven. Maar nu moet ik toch toegeven dat dit inderdaad zo is. Weten dat je kind daar is en dat wij enkel nog moeten wachten tot alle papieren toestanden geregeld zijn vooraleer wij elkaar eindelijk kunnen vasthouden begint zeer zwaar te wegen.
Gelukkig is Beluy nog zo klein dat hij nauwelijks beseft wat er allemaal gaande is. Daar trek ik mij op dit moment enorm aan op. Als alles maar goed is met hem, dan komen wij dit ook wel teboven.